Rozdział X

Louis uśmiechał się do swoich myśli zapalając papierosa. Wciąż nie mogłam się przyzwyczaić do widoku tej słodkiej buzi w zestawieniu z tym małym, tytoniowym mordercą. Palenie w zupełności do niego nie pasowało, przez co za każdym razem, gdy tylko zaciągał się dymem, przywodziło mi to na myśl arcydzieło sztuki oblane przez przypadek kawą albo Słoneczniki van Gogha, na których ktoś położył ociekające tłuszczem kotlety mielone. Poczęstował i mnie, przy czym nawet na sekundę nie zniknął z jego twarzy cień przyjaznego uśmiechu, takiego, który zdarza się ludziom wtedy, gdy dostają coś, na co długo czekali, albo unoszą triumfalnie kąciki ust ku górze podziwiając efekt swojej pracy, z której wyraźnie są dumni. Dokładnie ten rodzaj przyjemnego uśmiechu był niemal przyklejony do Louisa twarzy.

- Więc masz brata. – zaczął tonem filozofa objaśniającego zawiłe koncepcje, jednak jego głos wciąż brzmiał pogodnie i miło – To już jakaś informacja. Opowiedz resztę. – spojrzał mi w oczy. Nie wiedziałam do końca co miał na myśli mówiąc „resztę” i chyba wolałam o tym nie myśleć. – Masz jeszcze jakieś rodzeństwo? – zapytał widząc, że znowu potrzebuję pytań pomocniczych i dalej patrzył prosto na mnie.

- Nie. Szczerze mówiąc to nawet Sam nie jest do końca moim bratem… - zamyśliłam się. Od wielu lat nie traktowałam go jak brata... Chwila. Ja nigdy nie traktowałam go jak brata i najczęściej w ogóle zapomniałam o tym fakcie. Szczególnie po tym, jak wyprowadził się z naszego rodzinnego domu.

- Jak to „nie do końca” jest twoim bratem? Bratem się jest, albo się nim nie jest. – był wyraźnie zdezorientowany – Bycie „nie do końca” bratem jest jak bycie „nie do końca” w ciąży, albo, nie wiem, „nie do końca” mężczyzną. Chociaż w dzisiejszych czasach to ostatnie mógłbym jeszcze zrozumieć, ale pozostałych nie. – uśmiechnął się, a ja automatycznie odwzajemniłam uśmiech słysząc jego zabawne i nieco nowatorskie porównania.

- Moi rodzice przez długi czas starali się o dziecko, ale nic im z tych starań nie wychodziło. Jeden lekarz po drugim, wszyscy jednogłośnie stwierdzili, że pastorowie nie mają żadnych szans na potomstwo. Wtedy zdecydowali się na adopcję. I adoptowali malutkiego Sama. – Louis zrobił minę mówiącą „a więc to tak” i jakby wyrażającą lekką samokrytykę wobec jego osoby, z powodu, że wcześniej sam nie wziął takiego rozwiązania pod uwagę. – Sam to mój przyrodni brat. Ja jestem wynikiem cudu, czy może pomyłki, albo jakichś ingerencji sił wyższych, nie mam zielonego pojęcia, w każdym razie moja matka urodziła mnie, gdy jej syn miał już cztery lata. – westchnęłam, ale jednocześnie byłam zdziwiona, że opowiadanie o swoich początkach przyszło mi z taką łatwością. – Więcej szczegółów na temat mojego urodzenia niestety nie mogę zdradzić. Wiesz, niezbyt dobrze pamiętam, nie chciałabym nic poprzekręcać… - dodałam radośnie i puściłam do Louisa oko nieco ośmielona swoimi wyznaniami.

- To wiele wyjaśnia. – zgasił papierosa i milczał dłuższą chwilę wpatrując się w jakiś punkt na ścianie. – Czemu nie pojedziesz do brata, skoro za nim tęsknisz, albo nie zadzwonisz, żeby przyjechał? – zapytał akurat wtedy, gdy już myślałam, że zmieni temat.

- Lou, proszę, nie dzisiaj… - wbiłam wzrok w ognik umierający na niedopałku w popielniczce.

Louis wstał i usiadł tak blisko mnie, że czułam jego zapach i bijące od niego ciepło. Nasze ciała nie stykały się, w zasadzie odkąd go poznałam, wciąż nawet ani razu go nie dotknęłam, mimo tego jego bliskość działała na mnie w bardzo niezrozumiały, sprzeczny sposób – z jednej strony poczułam, że momentalnie zaczynam się pocić, a moje serce wchodzi na takie obroty, że słychać je w drugim końcu pokoju, jednak paradoksalnie świadomość tego, że ten mężczyzna jest tak blisko mnie, działała kojąco i uspokajająco, dawała poczucie bezpieczeństwa i ciepła. Miałam wrażenie, że tą schizofreniczną dwojakość powoduje zapach Louisa. Czułam go bardzo wyraźnie i z każdym wdechem zaciągałam się nim dyskretnie, aż po krańce wytrzymałości płuc. Była to niezwykle intrygująca i najzwyczajniej w świecie przyjemna woń mieszanki lawendy i rześkich cytrusów. Mogłabym ją zamienić na tlen i oddychać tylko i wyłącznie tym zapachem. Żyć dzięki niemu.

- Posłuchaj. – odkręcił się w moją stronę i wbił swoje spojrzenie prosto we mnie z taką siłą, że na chwilę przestałam oddychać – Na pierwszy rzut oka widać, że jesteś sadomasochistką. Tak, w zupełności. – otworzyłam usta, żeby zaprzeczyć, ale Louis uciszył mnie jednoznacznym gestem. – Nie wiem, co cię gryzie, ale wiem, że na pewno nie należysz do osób radosnych i zadowolonych z życia. Na każdym kroku bijesz się z myślami, wciąż coś wspominasz, o czymś, o kimś, myślisz… To nie zniknie, Miley. Nie wyrzucisz tego z głowy, zamykając to w niej. – dodał nad wyraz opiekuńczym tonem, od którego miękło serce.

Wbiłam wzrok w swoje własne stopy. On miał rację i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Co prawda zaskoczyła mnie spostrzegawczość i tak wnikliwa analiza mojej osoby po zaledwie kilkunastu godzinach spędzonych wspólnie, ale z drugiej strony imponowało mi to. Tak, zdecydowanie Louis zaimponował mi tą bezpośredniością, naturalnością, błyskotliwością obserwacji drugiej osoby, a przede wszystkim milutko w środku łechtał mnie fakt, że to ja byłam tym obiektem i to właśnie mnie tak wnikliwie studiował na każdym kroku. Ciekawiłam go. Nie byłam mu obojętna. Obchodził go mój los. Nie potrafił tylko zrozumieć jednej rzeczy – wiedział, że wgniatam chaos swoich myśli w głąb siebie i to mnie unieszczęśliwia, ale nie rozumiał, że nie umiem inaczej. Miałam ochotę opowiedzieć mu wszystko, co mnie gryzło, e tam opowiedzieć – narysować, zatańczyć, wyśpiewać, zrobić teatrzyk, nakręcić film z życia, wszystko, aby tylko podzielić z nim moje myśli i zobaczyć błysk zrozumienia w jego oczach. Wiedziałam, że mogę mu o wszystkim powiedzieć. Obawiałam się tylko, że w tych niebieskich tęczówkach wymaluje się zamiast zrozumienia współczucie i litość. Ta wizja była dla mnie blokadą dla jakichkolwiek zwierzeń. Nienawidziłam, gdy ktoś się nade mną litował, nie chciałam mdłych pocieszeń i konwencjonalnych, nic nieznaczących tekstów w stylu „nie martw się” i „będzie dobrze”, którymi prawdopodobnie Louis i tak by mnie nie uraczył, to nie w jego stylu, ale wolałam nie ryzykować zrobienia z siebie ofiary. Nie chciałam, żeby patrzył na mnie jak na dziewczynkę pokrzywdzoną przez los.

- Dobra, pomogę ci. – zaproponował nie otrzymując uprzednio żadnej odpowiedzi poza moim tępym spojrzeniem wbitym w podłogę – Mam cztery siostry. Tylko Lottie jest starsza i tylko z nią mam dokładnie tych samych rodziców, więc poniekąd potrafię sobie wyobrazić twoje relacje z Samem. Chociaż to nie do końca tak. Moi rodzice rozwiedli się, gdy miałem sześć lat. Ojca ledwo pamiętam. Matka ponownie wyszła za mąż i dzięki temu mam jeszcze trzy młodsze siostry, ale to, że mamy innego ojca w ogóle nie gra roli, kocham je i traktuje tak samo jak Lottie. Poza tym zawsze uważałem mojego ojczyma za prawdziwego ojca. To naprawdę równy gość, polubiłabyś go. – Louis uśmiechnął się do mnie ciepło, poprawił niesforne kosmyki włosów i klepnął się ręką po nodze. – No, to teraz jesteśmy kwita. Bawimy się dalej? – zapytał i znowu zaczął wiercić się podekscytowany jak niecierpliwe dziecko w oczekiwaniu na ciasteczka.

- Co ty znowu wymyśliłeś? Chowanego? Berka? – spojrzałam na niego podejrzliwie unosząc do góry jedną brew.

- Nie. Zapoznawanie. – uśmiechnął się tak szeroko, że gdyby nie miał uszu, to chyba jego uśmiech przebiegłby dookoła głowy. – Runda pierwsza. Nazywam się Louis William Tomlinson. Ty? – obdarzył mnie teatralnym spojrzeniem naśladującym pełne napięcia spojrzenia prowadzących w teleturniejach.

- Aleś ty głupi, Lou! – nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem, po czym jednoznacznie, z rozmachem pacnęłam się ręką w czoło.

- No dawaj, dawaj. – nie dawał za wygraną.

- Miley Vasply. – powiedziałam i poczułam lekkie zażenowanie, że każe mi się przedstawiać.

- Błąd! Przegrałaś. – krzyknął i tryumfalnie poprawił włosy z miną lwa, który właśnie został samcem alfa i królem całej sawanny. – Więc jak się nazywasz? – uśmiechnął się po raz kolejny, tym razem jednak był to uśmiech znaczący, wymowny i niezwykle cyniczny.

Nie miałam zielonego pojęcia, co on kombinuje, o co mu właściwie chodzi i jakiej odpowiedzi ode mnie oczekuje. Nie odpowiedziałam od razu, zaczęłam zastanawiać się nad zasadami jego kolejnej, dziwacznej gierki. Podałam swoje prawdziwe imię, czego on jeszcze chciał?

- Przestań, to dziecinada. – machnęłam ręką i poczułam, że naprawdę zaczyna mnie to wszystko lekko irytować.

- Nie. Nie przestanę – wstał i kucnął dokładnie naprzeciwko mnie. W moje nozdrza uderzył zapach lawendy, cytrusów i żelu do włosów. Tym razem nie podziałało to kojąco. – Jak chcesz rozmawiać z ludźmi, skoro nawet nie chcesz się właściwie przedstawić? Wiem, że masz drugie imię, Zayn przecież widział twój dowód. Nie zapomniał się pochwalić. – podparł głowę na rękach, a ja aż syknęłam na te słowa. – Chciałbym cię poznać, wiesz? Prawdziwą ciebie. Chcę znać te demony, które mącą ci w głowie, to wszystko, co nie pozwala ci normalnie zasnąć, tylko każe wybiegać z ciepłych łóżek po piątej rano mimo ciężkiej nocy. Miley…

Na jego twarzy nie było nawet cienia poprzedniego uśmiechu i radości. Mówił powoli i delikatnie, tak jakby chciał przytulać mnie każdym słowem, każdym tonem jego głosu, wszystkimi zdaniami, które wypływały z jego ust. Poczułam, jak w kącikach oczu zbierają mi się łzy. Louis był dla mnie jak lek przeciwbólowy, w jego zachowaniu było tyle czułości i ciepła, jakiego od dawna nie doświadczyłam od żadnej osoby. Chciałam mu o tym wszystkim opowiedzieć, wypłakać się na ramieniu, ale głos zatrzymywał się uwięziony gdzieś w zaciśniętym gardle. Słuchałam jego słów i za każdym razem, gdy już podejmowałam decyzję, że opowiem mu o wszystkim, wybierałam sobie konkretny moment, chciałam otworzyć usta i… Nie potrafiłam tego zrobić. Po prostu nie potrafiłam. Byłam na siebie zła. Wściekła. Z każdą sekundą rosło we mnie poczucie bezradności i zagubienia. Louis był w tamtej chwili taki kochany, a ja mimo szczerych chęci nie mogłam mu się odwdzięczyć. Czułam, że złość bierze nade mną górę, miałam ochotę powiedzieć całemu światu, żeby szedł do diabła i dał mi spokój. W mojej głowie pojawiło się wspomnienie Sama, ten ostatni raz, kiedy go widziałam, gdy wyrzucił mnie na bruk, na zbity pysk, jak worek śmieci, mnie, swoją ukochaną siostrzyczkę.
Coś we mnie pękło.

- Druga próba. Nazywam się Louis William Tomlinson. A Ty?

Coś we mnie pękło.

- Wiesz, co ci powiem? Wal się. – byłam rozwścieczona. W sekundę wyjęłam z kieszeni srebrną broszkę i z rozmachem rzuciłam ją na stół. Źrenice Louisa natychmiast przybrały wielkość spodków. Przeraził się – Chciałbyś wszystko wiedzieć, tak? Dobrze, będziesz wiedział, skoro tak ci na tym zależy. – gwałtownie podniosłam się z kanapy – Pewnie ciekawi cię, dlaczego nie mam domu? Nie mam domu, bo spłonął. – moje spojrzenie ciskało gromy – Nie mam też rodziców, wiesz? Nie mam rodziców, bo żywcem spłonęli uwięzieni w pożarze, a ja żyję, bo kiedy oni krzyczeli błagając o pomoc, ja pierdoliłam się z Samem na jego blacie w kuchni! – krzyknęłam. Łzy ściekały strumieniem na moją bluzę – Więc wal się. Blat był mahoniowy! – wydarłam się na całe gardło i pobiegłam w kierunku drzwi. W momencie, gdy chwyciłam za klamkę, poczułam rwący ból w lewym nadgarstku. Odwróciłam się. Za moimi plecami stał Louis, który mocnym, pewnym chwytem trzymał mnie za rękę.

- Puść mnie, do cholery! – szarpałam ręką próbując się oswobodzić, jednak sprawiałam sobie jedynie większy ból. Louis nie ustępował. W jednej chwili pewnym, zdecydowanym ruchem pociągnął mnie do siebie z taką siłą, że poleciałam prosto na niego jak bezwładna, szmaciana lalka. Objął mnie obiema rękami tak mocno, że można by to było uznać wręcz za gest brutalności. W sekundę opadłam z sił.

- Ciiiii… Już dobrze, nie płacz… Spokojnie, jestem przy tobie. – miękki głos szeptał mi do ucha. Zadrżałam. Ze wszystkich stron otaczała mnie niezwykle intensywna woń rześkiej lawendy. I gorące, męskie ciało. Louis. On istniał. Naprawdę. Czułam go, nareszcie go dotykałam. Przyległam do niego całym ciałem. Jego ręce głaskały mnie po głowie i tuliły mocno do siebie, a łzy schły na moich policzkach. Louis. Boże. Louis.

- Przepraszam… ja…

- Nic nie mów. – szepnął – Nie trzeba. – dodał kładąc sobie moją głowę na ramieniu. - Gdybyś jeszcze kiedykolwiek miała wątpliwości... Jesteś wynikiem cudu. Jesteś cudem, Miley.