Rozdział XXVII

Na wstępie zapraszam na mojego Wattpada. Poza Inso znajdziecie tam jeszcze inne, zupełnie odmienne rzeczy, które (ostrzegam!) niekoniecznie przypadną wam do gustu... Ale jeśli już przypadną, to gwarantuję, że się nie oderwiecie ;)

A to wszystko tutaj - WATTPAD


Więc miłego rozdziału! x


*************************************************************


Mały Książę siedział przy stole i czytał gazetę.

– Wyglądasz jak gówno – rzucił, zerkając na mnie z ukosa spod papierowych stronnic i od razu powrócił do lektury.

Wiedziałam, że nie będzie o nic wypytywał, a tym bardziej komentował dalej moją aparycję i zagajał rozmowę. Wolałabym nawet sobie nie wyobrażać, jakby wyglądał mój powrót w takim stanie po całonocnej nieobecności, gdybym mieszkała z Zaynem.

– Podobnie się czuję – odpowiedziałam bardziej do siebie niż do niego.

Nawet nie weszłam do pokoju, tylko skierowałam swoje kroki prosto pod prysznic. Spojrzałam w lustro. Książę miał absolutną rację – wyglądałam jak gówno. Rozmazany makijaż, wilgotne, potargane włosy, pogniecione ubrania, skóra lepka od potu, podkrążone z niewyspania oczy, cera w kolorze popiołu. Ciężko było zawyrokować czy gorzej się prezentuję, czy czuję.

Szum wody spływającej energicznie po moim ciele sprawił, że poczułam się bezpiecznie. Nie tak bezpiecznie, jak czują się pisklęta pod skrzydłami mamy-kwoki, ale tak, jakbym znalazła kryjówkę w obliczu zagrożenia. Poczułam ulgę. Mogłam przestać udawać, dać upust emocjom i najzwyczajniej w świecie się rozpłakać. Tego właśnie było mi trzeba, oczyszczającego prysznicu z chłodnej wody, która zlewała się z moimi łzami. Brud spływał jednocześnie z mojego ciała i serca. Szloch powodował spazmatyczne wstrząsy, ale nie przejmowałam się tym. Chciałam się tylko wypłakać. Sam na sam ze sobą.

Nie miałam ochoty nawet nakładać makijaż. I tak nie zamierzałam nigdzie tego dnia wychodzić. A przede wszystkim nie byłam w kondycji psychicznej i fizycznej na chociażby przekroczenie progu mieszkania.

– Wszystko słyszałem – rzucił Mały Książę, gdy tylko wyszłam z łazienki i poczęstował mnie dokładnie takim samym, urwanym spojrzeniem, jak po moim powrocie.

Usiadłam koło niego na kanapie. Odłożył gazetę i spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem. Chyba wszedł w rolę ojca, do którego przychodzi nastoletni syn po poradę natury sercowej. Tak naprawdę miałam ochotę opowiedzieć mu o wszystkim, co zaszło, ale nie byłam przekonana, czy oby na pewno mogę pozwolić sobie na taką szczerość w stosunku do niego. Tego, że ta rozmowa zostałaby między nami, byłam pewna jak śmierci, jednak mówienie o tak intymnej sprawie, jak mój świeżo nawiązany romans z Louisem, wydało mi się krępujące i niestosowne. Miałam potrzebę mówienia, ale nie potrafiłam znaleźć słów.

– Wyjechał? – zapytał w taki sposób, jakby pytał całkowicie mimochodem.

– Tak. – Nie miałam ochoty zgrywać głupiej i bezsensownie pytać o kim mowa. – Z nią, do jej rodziców – dodałam zamyślona, wpół świadomie i od razu się zmieszałam.

– Wróci. – Harry uśmiechnął się i poklepał mnie po udzie w pokrzepiającym geście.

– Mogę cię o coś zapytać? – Nagle coś mi się przypomniało. – Pamiętasz mój pierwszy dzień w pracy, kiedy pomagałeś mi wybrać zapach?

– Oczywiście. Ciężko zapomnieć.

– Czy ty… – Szukałam odpowiednich słów, żeby zapytać jak najbardziej nie wprost i dostać informację, której oczekiwałam. – Czy tego dnia widziałeś się z Zaynem? – Koniecznie chciałam wiedzieć, czy ten ciapaty chujek pochwalił się mną tylko Louisowi, czy wszyscy znajomi wiedzą, że z nim spałam.

– Nie przypominam sobie. – Zamyślił się. – Nie, nie widziałem się z nim.

Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam układać w głowie jakąś sensowną wymówkę, dlaczego akurat mnie to zainteresowało.

– Ale rozmawiałem z nim rano – odpowiedział z uśmiechem. – Czemu pytasz? – Miałam nieodparte wrażenie, że on doskonale wie, dlaczego zadałam to pytanie. Postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę, w najgorszym wypadku groziło mi tylko zbłaźnienie, a to już nie raz w swoim życiu przeżyłam.

– Czy Zayn wspominał ci wtedy coś o mnie? – zapytałam bardzo ostrożnie.

– Owszem. – Książę zaśmiał się w głos, co dało mi pewność, że wie, o czym właśnie rozmawiamy. Nie wiedziałam, czy jestem bardziej zażenowana i zawstydzona, czy zła, że się śmieje z moich podchodów.

– Więc…? – Chciałam, żeby sam mi to powiedział, bo czułam, że konkretne pytanie nie przejdzie mi przez gardło.

– Dobrze. – Zrobił wymowną pauzę. – Wiedziałem o was, zanim jeszcze wyleczyłaś kaca. – Uśmiechnął się zadowolony ze swojego żartu.

– Ułożyliście razem scenariusz tych odpowiedzi, czy co? – jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach.

Książę spojrzał na mnie badawczym spojrzeniem, jakby czekał na wyjaśnienia, ale szybko spostrzegł, że ich nie otrzyma. To zdecydowanie nie był mój dobry dzień. Najbardziej przerażało mnie to, że dopiero się zaczął.

– Nie przejmuj się tym. Louis nie ma ci za złe – zapewnił. – Zayn nie chciał cię skrzywdzić, to po prostu zdziecinniały idiota. A mnie to nie dotyczy. – Zamilkł na dłuższą chwilę. – Zapomnij – dodał.

– Dzięki… – wybąkałam, podnosząc głowę. Póki co, tylko na to było mnie stać.

W tamtym momencie zrozumiałam, że właśnie nadarzyła mi się okazja nie do zaprzepaszczenia. Mały Książę był powiernikiem wielu sekretów niemalże każdego znajomego. Po prostu miał taki dar, że ludzie mu bezgranicznie ufali i zaczynali się przy nim otwierać. Może to dlatego, że mało mówił, a bardziej skupiał się na tym, żeby ich wysłuchać? Nieważny był powód, ważne było to, że na pewno wiedział bardzo wiele na temat relacji Louisa i Eleanor, na pewno Zayn i Lou też opowiadali mu co nieco na mój temat. Teraz wystarczyło tylko zagrać odpowiednimi, niezwykle delikatnymi słowami, żeby zdobyć jakiekolwiek wskazówki. Oczywiście nie byłam tak naiwna, żeby łudzić się, że Harry mi wszystko wyśpiewa bez zająknięcia. Chciałam jedynie zagaić poszczególne tematy tak, jakby mnie to kompletnie nie obchodziło i jakbym pytała tylko po to, żeby podtrzymać rozmowę. Potem wystarczyło patrzeć, jak będzie się zachowywał i reagował na konkretne aluzje. Już to mogłoby mi wiele powiedzieć o niektórych rzeczach.

– Jak spotkanie z bratem i przyjaciółką? – zagaił niespodziewanie. – Pytali o ciebie, przekazałem, że jesteś piętro niżej. Chyba dawno się nie widzieliście.

– To nie jest mój brat! – rzuciłam nieco za ostro. Ani moja przyjaciółka, dodałam w myślach.

– On ma inne zdanie. – Książę spojrzał na mnie badawczo.

Ciekawe od kiedy, pomyślałam. Może od tego momentu kiedy przestał mnie pieprzyć? A może od tego kiedy po pół roku przypomniało mu się o moim istnieniu? Kochający braciszek, pomyślałby kto. Samo wspomnienie wizyty Samuela i Cassie zirytowało mnie tak, że Książę nie mógł tego nie dostrzec.

– To mój przyrodni brat – wyjaśniłam. – Ale jakoś nigdy nie uważał mnie za siostrę – dodałam ostrożnie.

Mały Książę wpatrywał się we mnie zielonymi oczami. Miał pogodny wyraz twarzy. Widział, że kryje się za tym jakaś historia, ale w milczeniu czekał na ciąg dalszy, który równie dobrze mógł w ogóle nie nastąpić. Naprawdę go polubiłam.

– Wiesz, ostatnio nie żyjemy zbyt blisko. – Po raz kolejny pięknie owinęłam w bawełnę.

– A ta dziewczyna? – zapytał.

– To Cassie. Moja… była przyjaciółka. – Zawahałam się przez chwilę nad tym, kim właściwie w tej chwili ona jest dla mnie, jednak zdecydowałam się na najprostszą opcję.

– Na pewno świetnie się bawiłaś – Książę stwierdził z sarkazmem i uśmiechnął się, najwidoczniej wyobrażając sobie przebieg takiego spotkania. – Wybacz, nie wiedziałem, że nie chcesz ich widzieć.

Co prawda wcale nie powiedziałam, że nie chciałam tego spotkania, ale zgadł bezbłędnie, nie chciałam ich widzieć. Nie chciałam jak cholera. Nie miałam zbytniej ochoty relacjonować Harry’emu przebiegu tamtego wieczoru, więc postanowiłam powolnie odpłynąć z tematem w inną stronę.

– Moja matka była z pochodzenia Polką. Po skończeniu studiów wyjechała do Ambleside do pracy. Tam poznała mojego ojca, Todda. Kompletnie się w sobie zakochali, miłość jak z taniego romansidła, zaręczyny nad jeziorkiem z łabędziami i takie tam. Po ślubie, gdy moja mama długo nie mogła zajść w ciążę, adoptowali Sama. Ja wyszłam im jakoś tak przypadkiem. Sześć lat później.

– Więc czemu jesteś w Londynie? – Podparł brodę na dłoniach i spojrzał na mnie, przekręcając lekko głowę, niczym psiak, którego coś zaciekawiło.

– Maria pochodziła z bardzo pobożnej, katolickiej rodziny – kontynuowałam. – Małżeństwo z protestantem przełknęli tylko dlatego, bo był bogatym Anglikiem. Ale tego, że został pastorem, już nie zdzierżyli. W sumie to nieświadomie się do tego przyczyniłam. Ojciec mówił mi, że wymodlił moje poczęcie i to właśnie wtedy, gdy przyszłam na świat, usłyszał głos powołania. Cała rodzina od strony matki odwróciła się od nas. Nie chcieli mieć żadnego kontaktu z heretykami zaślepionymi grzechem. – Skrzywiłam się, chociaż wtedy, kiedy rozgrywały się te wydarzenia, byłam jeszcze za mała, żeby je zrozumieć. – Po tym, kiedy straciłam dom i rodziców, a Sam powiedział mi prosto w oczy, że nie chce ze mną mieszkać i mam sobie radzić sama, najzwyczajniej w świecie nie miałam gdzie się podziać.

– Dlaczego to zrobił? – Błysk optymizmu w oczach Harry’ego błyskawicznie zgasł.

– Nie wiem… – Posmutniałam pod wpływem wspomnień tamtego wieczoru. – Naprawdę nie mam pojęcia. Sama dałabym wiele, żeby się tego dowiedzieć.

– Nie mieliście dobrego kontaktu?

Oj, żeby Mały Książę wiedział, jak baaaardzo dobry kontakt mieliśmy, zapewne długo nie wyszedłby z szoku.

– Spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę. – Rozłożyłam ręce w geście bezradności.

– Dziwne. – Zamyślił się.

– Musiałam przyjechać do Londynu – kontynuowałam, ucinając temat Sama. – Mój ojciec miał bardzo małą rodzinę, do tego był jedynakiem. Był starszy od mojej matki aż jedenaście lat. Jego rodzice już umarli, podobnie jak większość wujków i cioć. Z żywymi członkami rodziny kontakt ograniczał się do życzeń na Wielkanoc i Boże Narodzenie. Nie chciałam prosić o jałmużnę osób, których na dobrą sprawę w ogóle nie znałam. Myślę, że by mi pomogli. W końcu to bardzo szlachetne przygarnąć pod swój dach dalszą krewną, która straciła dom i rodziców. Ale wiem, że czułabym się jak bezpański kundel, któremu rzuca się ochłapy z litości i pozwala spać pod schodami.

– Jesteś bardzo dumna – skwitował. – Niewielu byłoby stać na poczucie dumy w obliczu takiej sytuacji.

– Żebyś wiedział! – Wcale nie czułam się obrażona tym stwierdzeniem. – Jedyne co mi zostało to stara rudera po świętej pamięci prababce od strony ojca. Miałam trochę odłożonych pieniędzy, te od firmy ubezpieczeniowej wylądowały na koncie Sama. Dlatego przyjechałam w te strony, żeby mieszkać w starej szopie na wsi, ale jak widać dopisało mi szczęście.

Po tym, jak opowiedziałam całą tę historię na głos, zaczęłam patrzeć na nią z innej perspektywy. Czasem tak się zdarza, że niby o czymś wiemy, niby mamy świadomość jakiejś tam sytuacji, ale tak naprawdę dopiero, gdy usłyszymy swój własny głos opowiadający te wydarzenia i dotrze do nas brzmienie konkretnych słów, znajdujemy w tym wszystkim sens. Wcale nie byłam pokrzywdzoną sierotką. Byłam jedną z największych szczęściar, jakie stąpają po tej ziemi. Gdybyśmy dołożyli do tego dwukrotne uniknięcie spłonięcia, wedle logiki mojego ojca już dawno powinnam składać śluby.

– Twój brat nie próbował odnaleźć biologicznych rodziców? – zapytał nagle Książę, a ja wybałuszyłam oczy zdziwiona, że coś takiego przyszło mu teraz do głowy.

– Nigdy nic o tym nie mówił. – Próbowałam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek w ogóle rozmawiałam z nim na ten temat. – Nie, na pewno nie. Przecież gdyby próbował, to w końcu by znalazł, no nie? – To wyjaśnienie wydało mi się najbardziej sensowne.

– Czyli nic nie wiadomo na ich temat?

Zamyśliłam się. Ciekawiło mnie, dlaczego Księcia interesuje akurat ta kwestia, ale coś mi mówiło, że nie powinnam o to pytać. Nagle w mojej głowie zaświtało wspomnienie. Trwało to zaledwie sekundę i nie było supernową, tylko raczej iskierką z dogasającego ogniska, ale tyle wystarczyło.

– Przypominam sobie. Była wczesna wiosna, śnieg się rozpuszczał, kupa błota, wszystko międliło się pod nogami. Przyszłam do niego późnym wieczorem – wolałam nie zdradzać w jakim celu i że właśnie tylko i wyłącznie dzięki temu „celowi”, zapamiętałam to wydarzenie – akurat pisał melodię do jakiegoś nowego kawałka. Siedział z gitarą. Wtedy rozmawialiśmy i wspomniał coś o tym, że jego matka była Żydówką. Ale to był tylko ten jeden, jedyny raz. Do tego był kompletnie zalany, ale w tamtym okresie to akurat kwalifikowało się jako jego normalny stan.

– Karnację ma po mamie – rzucił Mały Książę bardziej do siebie niż do mnie.

Nigdy nie patrzyłam na Sama pod tym kątem, ale Harry miał rację – czarne, bujne loki, czarne oczy, śniada cera… Niekontrolowanie na myśl od razu przyszedł mi Zayn. Chyba to był właśnie ten przełomowy moment, kiedy odkryłam, że żywię toksyczny, niezdrowy pociąg seksualny do mężczyzn o orientalnej urodzie.

– Czyli szukał – dodał Książę tym razem bez wątpienia w moim kierunku.

– Nie rozumiem? – Byłam lekko zdezorientowana. – Niemożliwe. Gdyby szukał, toby prędzej czy później…

– Wiedział – przerwał mi. – Musiał szukać.

Ciężko było mi przyznać przed samą sobą, że Harry znowu ma rację. Niby nie powinno mnie to kompletnie obchodzić, ale czułam jakieś dziwne ukłucia smutku na myśl o tym, że Sam chciał odnaleźć biologicznych rodziców. Najprawdopodobniej kierowała nim ciekawość, ale jednak pozostała we mnie taka dziwna nutka niepokoju, że być może nie czuł się dobrze w naszej rodzinie. Poza tym zasmuciło mnie to, że robił coś, czym się ze mną nie podzielił. O czym jeszcze nie wiedziałam i nigdy się nie dowiem?

Zapadła nieskończenie długa chwila ciszy.

– Jedliście coś rano? – Mały Książę zakończył temat.

– Nie… – Liczba mnoga w tym pytaniu wprawiła mnie w lekkie zakłopotanie. Czy naprawdę byłam aż tak przewidywalna i łatwa do rozgryzienia? I czy aby na pewno Książę nie ma o mnie złej opinii, wiedząc, że spędziłam noc u chłopaka, który ma dziewczynę?

– Chodź do kuchni, mam croissanty z dżemem. I nie myśl tyle – poradził i była to najlepsza rada, jaką dostałam od ładnych kilku dni.