Rozdział IX

Wszystko potoczyło się tak szybko, że nim zdążyłam po raz kolejny (ale tym razem całkowicie poważnie i w pełni świadomie) przypomnieć sobie, po co tak naprawdę złożyłam wizytę Louisowi, siedzieliśmy już z powrotem w jego salonie popijając zieloną herbatę, a za oknami na ciemnym niebie migotały pierwsze gwiazdy. Poczułam się rozżalona i zrezygnowana. Nie miałam odwagi, a przede wszystkim nie miałam chęci poruszać tematu tajemniczej broszki, która w nie do końca zrozumiały dla mnie sposób, znalazła się w moim posiadaniu. Siedziałam obok niesfornego, dużego dziecka, które roześmiane opowiadało mi wesołe anegdotki. Było mi dobrze. Patrzyłam na Louisa, śmiałam się z jego żartów i z każdą sekundą coraz mocniej w mojej głowie zagnieżdżała się myśl, która z jednej strony radowała, z drugiej przerażała – TYLKO przy nim jest mi dobrze. Ten słodki łobuz był obecnie jedyną osobą, która potrafiła sprawić, że zapomnę o nawiedzających mnie koszmarnych wizjach, problemach, samotności, że poczuję się bezpieczna, zrozumiana, że szczerze się uśmiechnę. Nie chciałam tego psuć, nie chciałam skręcać batogi na własne plecy. Było mi dobrze.

- Czemu nic dla mnie nie zaśpiewałaś? Teraz mi smutno… - powiedział Louis puszczając mi oko, a jego mina wskazywała na zupełnie inny stan, niż wspomniany przez niego smutek.

- Nie prosiłeś. – Wzruszyłam ramionami.

- A gdybym poprosił, zrobiłabyś to? Akurat, już to widzę. – Podpuszczał mnie w tak bezpośredni sposób, że nawet nie starał się tego ukryć.

- Nie widzę problemu. – pociągnęłam łyk herbaty – Przyzwyczaiłam się do występów publicznych. Żadna ze mnie gwiazda, żaden wielki talent, ale od dziecka ojciec zmuszał mnie do śpiewania w parafialnym chórku. – obserwowałam usta Louisa w oczekiwaniu na podniesienie się ich kącików ku górze, ale nic takiego się nie wydarzyło, nie śmiał się ze mnie.

- Czemu po prostu nie powiedziałaś mu, że nie chcesz tego robić, skoro nie lubiłaś? – zapytał całkowicie poważnie.

- Kilka godzin w tygodniu śpiewania pobożnych pieśni mnie nie zabiło, a wiedziałam, że dla niego to było bardzo ważne.

- Pobożny człowiek, co? – Zamyślił się, jakby próbował wyobrazić sobie mojego ojca.

- Jak na pastora przystało…

- Jaja sobie robisz? – Louis nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Wiedziałam, że nie powinnam się złościć, bo nie zrobił tego po to, żeby mnie wyśmiać. On po prostu był święcie przekonany, że go wkręciłam i śmiał się bardziej sam z siebie niż z zajęcia mojego taty.

- Ej… Ja mówię poważnie, mój ojciec był pastorem, Lou…

Momentalnie doprowadził się do porządku, a raczej do powagi. Zrobiło mu się głupio i niezręcznie, ale przecież jego reakcja była dla mnie niemal oczywista. Nie na każdym rogu spotyka się niezbyt pobożne córki osób duchownych.

- Ale śpiewałam też inne rzeczy publicznie – wyrzuciłam na jednym tchu, ponieważ powrót do tematu śpiewania wydał mi się jedynym, niewyglądającym sztucznie wybrnięciem z sytuacji – Sam zabierał mnie ze sobą na każdy swój koncert. Czasem dla żartu, czasem dla wkurzenia mnie, a czasem z czułości, wypychał mnie siłą na scenę zza kulis i śpiewaliśmy niektóre numery razem. W wersjach studyjnych robiłam mu chórki…

Louis przysunął się nieco bliżej i wpatrywał się we mnie z zainteresowaniem, czekając na dalszy ciąg historii. Sam. Mój Sam. Wspomnienie paliło bólem w środku jak diabli. Utkwiłam wzrok w do połowy pustym już kubku z herbatą i poczułam, że słowa w moich myślach za cholerę nie chcą układać się w zdania. Miałam w sobie jakąś dziwną potrzebę opowiedzenia o tym wszystkim co zaszło, ale jednocześnie nie potrafiłam.

- Rockman? – zagadnął, domyślając się po dłuższej chwili milczenia, że potrzebuję pytań pomocniczych.

- I to jeszcze jaki. Miał włosy dłuższe od moich, tak samo czarne, tyle że kręcone. Wirtuoz gitary, nawalał na wiośle jak Hendrix, a gdy zaczynał partie swoim ochrypłym głosem, panienki rzucały w niego mokrymi majtkami. – uśmiechnęłam się, podobnie jak Louis - Tak, to był stuprocentowy rockman. – dodałam z nutą dziwnego entuzjazmu w głosie, jakbym dokonała wielkiego odkrycia. Nigdy nie myślałam o Samie w kategorii ‘rockmana’ i dopiero wtedy olśniło mnie, że żadne słowo na świecie lepiej go nie opisze, a to wydaje się wręcz dla niego stworzone.

- Tęsknisz za nim, prawda?

To było jedno z najtrudniejszych pytań, jakie kiedykolwiek ktokolwiek zadał mi w życiu. Zawahałam się. Nienawidziłam Sama za to co zrobił, szczerze nienawidziłam go całą mocą nienawiści i najweselszą informacją, jaką tylko mogłam sobie wyobrazić, byłby news głoszący, że otworzyło się piekło i wszyscy diabli bezpowrotnie wciągnęli tego skurwysyna w najgorętszą smołę na wieczne czasy.

- Tak. Tęsknię… - odpowiedziałam tak cicho, że mój szept był ledwie słyszalny.

- To dlaczego nie zadzwonisz? – zapytał najgłupiej w świecie, bo przecież gdyby to było tak łatwe, już dawno bym to zrobiła.

Skwitowałam to pytanie bardzo wymowną miną i westchnęłam. Jednak niepotrzebnie zaczęłam ten temat, który miłą i pełną śmiechu rozmowę w kilka minut obrócił w jakieś żałobne pomruki. Na twarzy Louisa nie malował się smutek, raczej szczere zainteresowanie zmieszane z powagą i gotowością do wysłuchania. To nie była stypa, to był gabinet psychologa, w którym ja, jako sfrustrowana i zmęczona życiem wariatka, zaczynam opowiadać historie, które nigdy nie powinny mieć miejsca, wyrozumiałemu panu doktorowi, który ze wszystkich sił i z całą swoją dobrocią i ambicją pragnie mi pomóc. Jednak nie od dzisiaj wiadomo, że ocena sytuacji to nie to samo co sytuacja – założę się, że Louis wcale nie widział tej rozmowy w ten sposób i w jego głowie ten pokój nadal był jego salonem, a nasze wypowiedzi wciąż przyjacielską pogawędką. Po chwili milczenia podniósł głowę i spojrzał mi prosto w oczy.

- Kochasz go? – wyrzucił jednym tchem, jednak jego głos ledwo słyszalnie zadrżał.

Jego bezpośredniość ścięła mnie z nóg. Dawno nie spotkałam kogoś, kto by stawiał pytania tak rzeczowo, konkretnie i prosto z mostu, tym bardziej jeśli chodziło o tak delikatne tematy jak uczucia. W nie tak dalekiej przeszłości odpowiedź byłaby dla mnie oczywista, ale teraz… Nie chciałam pogrążać się w ckliwych wspomnieniach, przypominać sobie wszystkie szczęśliwe chwile rodem z taniego romansidła, ale to wszystko w mojej głowie działo się zupełnie wbrew mojej woli. Dorastaliśmy razem, poznawaliśmy świat razem, wszystko, co znałam, znałam przez Sama. On pierwszy pokazał mi jak ulepić niezniszczalnego bałwana, jak ściągać na sprawdzianach tak, żeby nikt nie zauważył, jak niepostrzeżenie pozbyć się ohydnej zupy kalafiorowej… Kilka lat później, gdy mój wiek wynosił jakieś naście, woził mnie motorem na próby i koncerty, gdzie chwalił się mną przed kumplami. Uwielbiali mnie, bo miałam mocny łeb do wódki i znałam się na muzyce. Niejeden w swoich myślach robił ze mną takie rzeczy, o których nawet reżyserom porno się nie śniło, ale wszyscy doskonale wiedzieli, że Sam zabiłby każdego, który ośmieliłby się mnie choćby tknąć. Zawsze byłam jego małą Miley. I on był zawsze mój, chociaż w nieco inny sposób. Mimo wypitych hektolitrów wódki i wciągniętych kilogramów koki, Sam był dla mnie perfekcyjny, był moim ideałem mężczyzny, z którym żaden inny nie mógł się równać. Pewnie z tego względu nigdy nie byłam w żadnym związku. Nie istniał na świecie facet, który byłby w stanie zwrócić moją uwagę – jeżeli nie był Samem, nie interesował mnie w najmniejszym stopniu.

- Hmmmm….? – Louis delikatnie ściągnął mnie z powrotem na ziemię przypominając o swoim istnieniu.

- Nie wiem, co mam ci odpowiedzieć – przyznałam najszczerzej w świecie.

- Więc ten… Jak on się nazywa? – Zmieszał się lekko i przysunął jeszcze bliżej mnie, tak, że przez dzielące nas zaledwie centymetry czułam emanujące od jego ciała ciepło. Przełknęłam, odrobinę za głośno, ślinę.

- Samuel Vasply.

Wyraźnie poczułam jak Louis zadrżał na dźwięk tych słów. Wyglądał, jakby w tej właśnie sekundzie został potraktowany paralizatorem. Zesztywniał i wpatrywał się we mnie tępo czekając na jakiekolwiek wyjaśnienia, które nie nadchodziły.

- Ty masz… Czy to jest… twój mąż? – Nerwowo przeczesał włosy. Trzy razy na jedno wypowiadane słowo. Uśmiechnęłam się ciepło w efekcie czego pierwszy raz w życiu miałam okazję podziwiać całkowicie zdezorientowanego Louisa.

- To mój starszy brat – powiedziałam ciepłym tonem, który jakby roztopił Louisa opadającego swobodnie na kanapę w akompaniamencie odgłosu powietrza wypuszczanego jednym tchem z płuc.