Rozdział XII

- Ty jesteś popierdolony!
- Ciszej, kurwa, obudzisz ją.

Że też przyśniło mi się przekleństwo w ustach Louisa. Nigdy tego nie słyszałam, a jednak mój mózg odtworzył to tak bardzo realnie, jakby naprawdę stał koło mnie i w wulgarny sposób uciszał równie wulgarnie krzyczącą dziewczynę. Ten damski głos już gdzieś słyszałam, ale dźwięki dookoła mnie falowały, pulsowały, tworzyły kolorowe wiry, które były zupełnie nie do uchwycenia. Głosy fruwały nade mną, jakby bawiły się ze mną w berka, ale niestety byłam od razu na straconej pozycji, bo ile razy próbowałam usłyszeć o czym jeszcze rozmawia w mojej głowie, albo nad moją głową, Louis z na pewno znaną mi, ale póki co anonimową kobietą, słowa odpływały i pękały gdzieś w przestrzeni. Czułam otulające mnie ze wszystkich stron ciepło, które miało puszystą, miękką fakturę. Leżałam na kanapie, ale miałam wrażenie, jakbym lewitowała w powietrzu razem z nią. Ten dziwny stan zawieszenia między jawą a snem, przypomniał mi chwile z dzieciństwa, kiedy po obejrzeniu bajki usypiałam przed telewizorem, a później wciąż śpiąc czułam jedynie czyjeś ręce, które biorą mnie w ramiona i zanoszą do łóżka kładąc w pachnącej pościeli. To był podobny stan, jednak niczyje ręce po mnie nie sięgały, otaczały mnie jedynie wiry słów i energicznych kroków dookoła. To kobieta chodziła nerwowo w kółko. Louis stał w miejscu. W mojej głowie był boso. Śmiałam się do siebie w swoich myślach. To wszystko mi się śni, wiem, że to jest mój sen, ale nie potrafię nim kierować, moje powieki są tak ciężkie, że nie jestem w stanie ich otworzyć. A szkoda, bo chciałabym wstać i zrobić coś kompletnie głupiego. W końcu i tak to wszystko dzieje się tylko w mojej głowie, więc obudziłabym się i nie byłoby wstydu. Nie mogłam się poruszać, ale w ramach rekompensaty kobieta zaczęła mówić, jakby specjalnie dla mnie, wyraźniej i głośniej.

- Jak można być tak nielojalnym skurwielem? – usłyszałam aż za dobrze.

Niby pytanie było czysto retoryczne, jednak odpowiedź padła. Co prawda nie w formie słownej, ale jednak – bose stopy przemieściły się po posadzce, skrzypnęły drzwi. Jednoznaczny gest wywołał u dziewczyny natychmiastową furię. Wnerwiona do granic możliwości wpadła w taki słowotok, że dźwięki wirujące wcześniej dookoła mnie, zamieniły się w istne gradobicie słów, żywiołową klęskę. Pośród grzmotów i błyskawic przekleństw mój pół śpiący mózg zarejestrował: „powiem”, „pożałujesz”, „świnio”. Do tego „kurwa” po wielokroć i zamaszyste walnięcie drzwiami, aż zmartwiłam się o framugi. Louis westchnął i było w tym coś niezwykle uroczego, jednak nie zdążyłam uchwycić dalszych dźwięków, kierunku, w którym zmierzały bose stopy, wszystkie odgłosy jakby odpływały powolnie ciągnąc się i przeciekając za drzwi w pogoni za rozzłoszczoną kobietą.

* * *

Obudził mnie ból w dole pleców. Nic dziwnego, skoro całą noc przespałam skulona na sofie w salonie Louisa. Usiadłam tempo wpatrując się w jukę, która przypadkowo znalazła się na wysokości mojego wzroku. Proces rozbudzania się był tym, który w moim przypadku nigdy nie przebiegał błyskawicznie. Beznamiętnie złożyłam ciemnobrązowy, puszysty koc, którym przykrył mnie Louis, żebym nie zmarzła w nocy. Żałuję, że tego nie pamiętam. To musiało być słodkie. Właśnie, Louis. Gdzie on teraz jest? Powolnymi ruchami podniosłam się z kanapy i skradając się niczym ninja wychyliłam głowę zza rogu i zajrzałam do kuchni. Pusto. Dziwne, ale próbowałam dalej. Łazienka. Pusto. Niebieska sypialnia podobnie. Tylko dla zasady i z wrodzonego perfekcjonizmu sprawdziłam ostatni pokój z płytami, bo i tak byłam pewna, że gospodarza w nim nie zastanę. Nie myliłam się. Byłam sama w mieszkaniu Louisa.

- Dobra, uciekaj. Szybko, póki go nie ma. Lepszej okazji nie mogłaś sobie wymarzyć. – powiedziałam na głos sama do siebie.

Jednak coś głęboko w środku mnie, to samo, co tamtego poranka kazało mi wybiec czym prędzej z tego mieszkania, teraz, ku ironii losu, zatrzymywało mnie w środku i nie pozwalało wyjść. To było szalone, ale chciałam poczekać na Louisa, wypić z nim kawę i zapytać czy miał miły poranek. Taka banalna rzecz, a jednak w tamtej chwili wydała mi się moim życiowym celem i największą radością, jaka mogłaby mnie w życiu spotkać. Po mojej histerii poprzedniego dnia, całej tej sytuacji rodem ze szpitala psychiatrycznego, czułam, jakbym nagle stała się zupełnie inną osobą, pewną siebie i otwartą na ludzi. Wiedziałam, że to tylko mylne wrażenie, że nigdy nie będę duszą towarzystwa i kimś skłonnym do zawierania przyjaźni przy pierwszym kontakcie, ale chciałam cieszyć się chociaż tym uczuciem, zanim uleci w niepamięć. Podjęłam decyzję – poczekam tu na Lou, choćbym miała czekać do śmierci. Zapewne jest święcie przekonany, że nie zastanie mnie po swoim powrocie, może nawet specjalnie dlatego wyszedł, żeby ułatwić mi ucieczkę, ale nie, nie tym razem. Zdziwię go.

Mrucząc sobie pod nosem jakąś melodię zasłyszaną niedawno w radiu, tanecznym krokiem weszłam do łazienki na poranną toaletę. Melodia ucichła. Oniemiałam. Nie potrafiłam uwierzyć, że samotnie mieszkający mężczyzna może mieć taką łazienkę. Ściany, tak samo jak cały wystrój łącznie z ręcznikami, miały kojące barwy ciepłego karmelu i przechodziły stopniowo w płytki w kolorze ecru. Wszystko, dosłownie wszystko, kolorystycznie ze sobą współgrało. Nawet pralka i wanna nie były standardowo białe. Jedynie wielkie, owalne lustro odznaczało się na tle tej brązowo-beżowej kompozycji. No, może nie tylko. Została jeszcze biała kartka leżąca na ręczniku na pralce. Wzięłam zawiniątko do ręki. Boże, ale brzydkie pismo. Zaczęłam czytać:

Dzień dobry!
Pomyśl o ludziach jeżdżących autobusami i zanim uciekniesz weź prysznic tu masz wszystko czego ci trzeba.

Ależ zabawne, uśmiałam się do łez. Omiotłam spojrzeniem rzeczy pozostawione na pralce – czyste ręczniki, nowa szczoteczka do zębów… Dobra, czytam dalej:

Możesz mnie objeść z czego tylko chcesz bo w lodówce i tak nic nie mam. Gdybyś jednak zdecydowała się poczekać ze swoją ucieczką na mój powrót czuj się jak u siebie. Będzie mi miło.

PS. Jeżeli to czytasz to i tak gratuluję odwagi robisz postępy w przebywaniu wśród ludzi.
PS.2 Ośliniłaś mi poduszkę przez sen.

- Ja przynajmniej wiem, co to są przecinki! – oburzona krzyknęłam sama do siebie.

Parsknęłam. Co za tupet. Louis i jego żarciki. A co… A co jeśli to wcale nie żart i naprawdę ośliniłam mu poduszkę? Przed oczami stanęła mi wizja śpiącej mnie z otwartymi ustami, chrapiącej, z wyciekającą śliną, a obok Louisa, który płacze ze śmiechu i zasłania sobie dłonią usta, żeby mnie nie obudzić i nie popsuć kabaretu. Nie! To zdecydowanie jeden z jego beznadziejnych żartów. Postanowiłam w ogóle nie brać pod uwagę innej opcji. Nie, zdecydowanie nie…

Nie zaprzątając sobie dłużej głowy głupotami, odkręciłam kurek z gorącą wodą. W tym jednym punkcie mimo wszystko musiałam się zgodzić z Louisem – kąpiel była tym, czego naprawdę było mi trzeba. W oczekiwaniu na moment aż będę mogła położyć się w wodzie, wiedziona wrodzoną, babską ciekawością, otworzyłam szafkę nad wanną i drugą, nieco mniejszą, nad lustrem. To był istny szczęśliwy traf. Ten jeden gest wystarczył, żebym znalazła temat do robienia sobie jaj z Louisa do końca jego dni. Uśmiechnęłam się szeroko i zaczęłam wyciągać po kolei niezliczoną ilości kosmetyków, jakiej nie widziałam nigdy w życiu u żadnej, nawet najbardziej lalusiowatej dziewczyny. Miał tam cały sklep kosmetyczny i to taki z bogatym asortymentem. Z każdą kolejną buteleczką balsamu do ciała czy peelingu do twarzy mój szyderczy śmiech roznosił się coraz głośniej. W końcu, gdy przeszłam do mniejszej szafeczki nad lustrem, na widok miliona akcesoriów do układania włosów poczułam dziwne ciepło w środku. Obracałam w dłoniach żele, pianki, brylantyny, lakiery i próbowałam wyobrazić sobie Louisa stojącego dokładnie w tym samym miejscu gdzie ja, używającego tych wszystkich chemikaliów nieskończoną ilość czasu i układającego perfekcyjnie każdy kosmyk swoich włosów. Uśmiechnęłam się, jednak w tym uśmiechu nie było ani cienia kpiny. To było tak dziwne uczucie, że zachciało mi się znowu śmiać, tym razem samej z siebie. I gdy już miałam zamknąć łazienkową szafkę i zrelaksować się w gorącej kąpieli, moją uwagę przykuła jeszcze jedna rzecz – mały, fioletowy flakon perfum. Wzięłam go delikatnie w ręce i odkręciłam, skupiając się przy tym ze wszystkich sił, żeby, ze swoim wrodzonym brakiem zdolności manualnych, nie upuścić znaleziska. Tak jak myślałam, w sekundę całe pomieszczenie wypełniła intensywna woń lawendy i cytrusów. Zaciągnęłam się tym zapachem po granice wytrzymałości płuc. I wtedy właśnie to zrozumiałam. Zrozumiałam i przepełniła mnie niespodziewana radość i poczucie bezgranicznego szczęścia. Zaczęłam się śmiać jak wariatka. Wtedy wszystko do mnie dotarło, to ciepło, te wszystkie wybuchowe mieszanki nieznanych uczuć, cały ten mikrokosmos emocjonalny, który wywoływały we mnie rzeczy Louisa, zapach jego perfum, jego nieskazitelnie ułożone włosy… Zrozumiałam, że najzwyczajniej w świecie za nim tęsknię. To absurdalne, bo widziałam go raptem kilka godzin temu, ale czas nie grał roli. Chciałam mieć go obok, teraz i w każdej następnej sekundzie. Tęskniłam. Tęskniłam za nim całą sobą. Zrozumiałam, że to tęsknota, jednak w żaden sposób nie potrafiłam pojąć, dlaczego to uczucie tak mnie uskrzydla i wypełnia taką radością. Ale to nie było ważne. Liczyło się tylko to, że on niedługo wróci.


Po długiej, gorącej kąpieli i wykonaniu całej porannej toalety, ubrałam się i podziękowałam Opatrzności wygrzebując z torby tusz do rzęs i bladoróżową pomadkę. Lepsze to niż nic. Wprawnymi ruchami umalowałam się w kilka minut i przeczesałam mokre włosy. Spojrzałam na wyświetlacz w moim telefonie – poniedziałek, drugi września, godzina dziesiąta czterdzieści siedem. Wrzesień. Gdzie uciekły mi te wszystkie dni? Posmutniałam, ponieważ wrześniowa data oznaczała dla mnie coraz rychlejsze nadejście jesieni, a co za tym idzie ochłodzenie, deszcze, błoto. Od początku wiedziałam, że będę musiała jak najszybciej znaleźć pracę i wynająć jakieś mieszkanie, bo w mojej szopie, gdy przyjdą nocne przymrozki, zamarznę na śmierć, ale swoim słynnym zwyczajem odpychałam od siebie tę myśl najdalej jak tylko się dało i zostawiałam całą tę sprawę na wieczne „potem”. Tym razem postąpiłam dokładnie tak samo – zapowiadał się uroczy dzień i nie mogłam pozwolić, żeby pesymistyczne wizje niedalekiej przyszłości zepsuły mi humor. Czas na śniadanie i kawę.

Kawy nie musiałam zbyt długo szukać, bo cała puszka aromatycznych, zmielonych ziaren stała na samym środku kuchennego blatu. Uśmiechnęłam się wyobrażając sobie jak Louis tego poranka odkładał tę puszkę po zalaniu swojej małej czarnej, podczas gdy ja błogo spałam w sąsiednim pokoju. Otworzyłam lodówkę – liścik nie kłamał. W środku znalazłam pół cytryny, parówkę, masło, piwo i siatkę marchewek. Westchnęłam. Wyjęłam trzy marchewki.

Było mi głupio z tego powodu, że nie było mi wcale głupio. Tak, to miało sens. Powinnam siedzieć speszona na kanapie i bać się choćby wyjść siku, tymczasem rozłożyłam się jak królowa w fotelu w salonie, popijałam kawę, przegryzałam marchewki i zapaliłam śniadaniowego papierosa. Nie, w ogóle nie czułam się skrępowana. Jedynym emocjom, które mi wtedy towarzyszyły, bliżej było do zniecierpliwienia i podekscytowania niż onieśmielenia czy zażenowania niecodzienną sytuacją. Wciąż myślałam o powrocie Louisa, o tym, co będzie miał na sobie, jak będą ułożone jego włosy, jaką minę zrobi, gdy mnie zobaczy, co powie, jak się zachowa. Czułam się jak dziecko wypatrujące pierwszej gwiazdki na niebie w wigilijny wieczór. I to uczucie dawało mi dziwny rodzaj szczęścia, który chciałam zatrzymać już na zawsze.

Nagle w mojej głowie zaświtała nad wyraz kusząca myśl. Wstałam gwałtownie z fotela i niemal pobiegłam w kierunku pianina. Usiadłam przed klawiaturą wykonując teatralne gesty jak przedszkolak bawiący się w wielkiego pianistę. Zaśmiałam się z własnej infantylności. Wcisnęłam losowy klawisz. Dźwięk rozlał się po całym mieszkaniu. Przejechałam energicznie dłonią po całej klawiaturze brzdąkając jak dwulatek. Mieszanina nut zabrzmiała chaotycznie i złowrogo, mimo to słyszałam, że pianino jest idealnie nastrojone. Wzięłam głęboki wdech. Wcisnęłam pierwszy klawisz. Drugi, trzeci. Pomyliłam się. Zamknęłam oczy. Otworzyłam je ponownie, jakbym zabierała się do wykonania wirtuozerskich symfonii i w błyskawicznym tempie mechanicznie zagrałam wyuczoną melodię. Wybuchnęłam śmiechem. Powtórzyłam to raz jeszcze podśpiewując sobie pod nosem:

Poszły w pole kurki trzy. I gęsiego sobie szły.

To był jedyny, jakże skomplikowany utwór, który potrafiłam zagrać na tym instrumencie. Kiedyś, w wyniku śmiertelnej nudy, Cassie nauczyła mnie to grać. Właśnie, Cassie… Boże, jak mogłam o niej zapomnieć?

Dopiero teraz zrobiło mi się wstyd. Cholernie wstyd. W natłoku ostatnich wydarzeń na śmierć zapomniałam o swojej najlepszej, a w zasadzie jedynej, przyjaciółce. Nie miałam dostępu do Internetu, mój stary telefon spłonął, nowego nie zdążyłam jej przekazać. W zasadzie nawet się nie pożegnałyśmy przed wyjazdem. Miałam tylko nadzieję, że Sam podał jej mój adres i zapewnił, że nic mi nie jest i mam się dobrze. Oby. Postanowiłam napisać do niej, gdy tylko wrócę do domu i odpędziłam wyrzuty sumienia. Uśmiechnęłam się do klawiatury pianina wyobrażając sobie nad nią błyskawicznie poruszające się, wytatuowane ręce Louisa. Poszerzyłam uśmiech.

Pierwsza przodem, w środku druga, trzecia z tyłu oczkiem mruga.

Gdy tylko wcisnęłam ostatni klawisz i z dumą wyprostowałam się jak laureat Konkursu Chopinowskiego, zorientowałam się, że… Ktoś stoi tuż za moimi plecami. Przez muzykę nie usłyszałam kroków, jednak teraz wyraźnie słyszałam czyjś oddech i jakby… Tłumiony śmiech? Powoli, jakbym za plecami miała jadowitą żmiję, zaczęłam odkręcać się przez prawe ramię. Ledwie przesunęłam się o kilka centymetrów, jak na komendę, rozległ się gromki rechot. Wstałam jak oparzona.

Louis stał tuż przy mnie i ledwo łapał oddech umierając ze śmiechu.