Rozdział XXIV

– Więc jutro rano wyjeżdżasz na święta. Nie wiesz, kiedy wrócisz. Ale wrócisz prawda?

Louis siedział koło mnie na kanapie. Po wczorajszych wydarzeniach całą noc nie mogłam usnąć, pół dnia przespałam w ramach rekompensaty, teraz siedziałam u niego w mieszkaniu z jakimś dziwnym poczuciem porażki i starty, które wzmagało się, gdy mój wzrok natrafiał na lekką opuchliznę tuż pod jego okiem. Ciekawe, jak wytłumaczy to Eleanor? „Uderzyłem się o szafkę”?

– Moja klasa zaraz po Nowym Roku wyjeżdża na dwa tygodnie na zieloną szkołę. Mam trochę wolnego. – Uśmiechnął się, jednak ten uśmiech wydał mi się nieco wymuszony. – A co, będziesz tęsknić? – Uniósł jedną brew i poczęstował mnie kolejnym uśmiechem, tym zawadiackim, którego nikt inny na świecie nie byłby w stanie powtórzyć.

– Tak – odpowiedziałam całkiem poważnie.

Nie byłam w nastroju do żartów. Czułam się winna, chociaż sama nie potrafiłam dokładnie sprecyzować, co było przyczyną mojego psychicznego batożenia. Wczorajsza sytuacja z Samem? Popsucie mojej relacji z Louisem? Nieodpowiednie życiowe decyzje odkąd tylko zaczęłam je podejmować?

– Wiem. – Uśmiech momentalnie zniknął z jego twarzy. – Ja też… – dodał szeptem.

Poczułam ciepło delikatnie rozlewające się w mojej klatce piersiowej. Coś jak gęsty, rozgrzany słońcem miód, który moje serce zaczyna pompować zamiast krwi. Przypomniałam sobie moment, gdy pierwszy raz, w łazience Louisa, dotarło do mnie, że ten słodki łobuziak nie jest mi wcale obojętny i tęsknie za nim po zaledwie kilku godzinach nieobecności. Teraz chciałam mieć go cały czas przy sobie. Wiedziałam, że to jest odpowiednia chwila, by w końcu wyrzucić karty na stół. Do tej pory zachowywaliśmy się jak dwoje flirciarzy-żartownisiów, jednak tak naprawdę każde z nas wiedziało w głębi serca, że to, co zrodziło się między nami, nie jest flircikiem z przymrużeniem oka, ale oboje baliśmy się powiedzieć to na głos. Byłam już nieco zmęczona tymi wszystkimi niedopowiedzeniami, owijaniem w bawełnę, kluczeniem dookoła tematu. Nie chciałam zalotów, chciałam prawdziwych słów, deklaracji, pewności. Pragnęłam szczerej, poważnej rozmowy o naszych uczuciach i tym, co będziemy w stanie z nimi zrobić. Nie mogłam dalej zwlekać, to był idealny moment.

– Lou, wiesz, ja… – wyszeptałam i słowa zaschły mi w gardle. – Nie wiem, jak zacząć… – zaśmiałam się nerwowo i zaczęłam zgniatać w palcach kawałek materiału mojej bluzki.

– Nie zaczynaj. Nic nie mów. – Spojrzał na mnie przyjaźnie, a ja, przygnieciona ciężarem porażki, w myślach złorzeczyłam przeklętemu fatum. – Chodź, mam coś dla ciebie.

Wstał i podszedł do pianina. Poruszał się tak zmysłowo i seksownie, a zarazem męsko i wcale nie tanecznie, że było w tym coś nieziemsko pociągającego. Cały Louis był pociągający do granic możliwości – jego gesty, spojrzenia, zapach, pięknie zbudowane ciało, perfekcyjna fryzura i ubiór, zadbane, delikatne dłonie, które właśnie z troską gładziły klawiaturę instrumentu. Stanęłam tuż za nim, chciałam mieć go cały czas na wyciągnięcie ręki, chociaż przez tę noc.

– Zagrasz coś dla mnie? – Delikatnie dotknęłam jego ramienia.

– Mhm… – Mruknął niczym duży kociak.

– Ale przecież jest noc. Sąsiedzi…

– W tej chwili mnie nie obchodzą – odpowiedział i obejrzał się przez ramię, spoglądając mi prosto w oczy. – Mam coś specjalnie dla ciebie – dodał.

Wziął głęboki oddech i zaczął grać. Między nami krążyła spokojna, znana melodia.


If I don't say this now I will surely break
As I'm leaving the one I want to take.
Forgive the urgency but hurry up and wait.
My heart has started to separate.


Miał cudowny głos. Jego palce wciskały klawisze z taką gracją i nieomylnością, grał i śpiewał tak pięknie, że poczułam, jak wilgotnieją mi oczy, a w kącikach zbierają się łzy. To było jego wyznanie, melodia i tekst, które w jego wykonaniu wyrażały więcej uczuć i emocji niż zwykłe słowa. Moja ręka lekko zacisnęła się na jego ramieniu. Louis śpiewał be my baby and I look after you, a ja w myślach powtarzałam jak mantrę, że niczego innego tak bardzo nie pragnę, jak tylko tego, żeby być wreszcie w jego ramionach, żeby całował mnie przed snem i po obudzeniu pił przygotowaną przeze mnie kawę, żebym mogła patrzeć w jego błękitne oczy z myślą, że z taką czułością patrzą tylko na mnie, bo są tylko moje i tak będzie już zawsze. Łzy stoczyły mi się po policzkach i kapnęły na kark Louisa. Jego palce swobodnie dograły ostatnie nuty utworu. Zapadła tak głęboka cisza, że słyszałam uderzenia własnego serca. Chciałam zapamiętać każdą sekundę tej chwili, to, jak wstaje, znajduje się tuż przy mnie, patrzy prosto w moje załzawione oczy i kładzie dłoń na moim policzku. Jeszcze przed kilkoma minutami tak bardzo pragnęłam rozmowy, ale teraz zrozumiałam, że słowa są nieważne, nie wyrażają uczuć, to tylko suche komunikaty, które przekazują jakieś znaczenie. To właśnie te gesty, spojrzenia, moje łzy i jego piosenka, to wszystko było najpiękniejszym miłosnym poematem, jaki kiedykolwiek został stworzony, a my, dwoje poetów, tkaliśmy kolejne wersy, które miały idealny rytm bicia naszych serc, cudowne słowa ciepła jego dłoni, które objęły mnie w talii i delikatnie przyciągnęły do męskiego ciała. Przycisnęłam go do siebie z całej siły.

– Dziękuję… – szepnęłam, a moje usta musnęły jego obnażony obojczyk.

Dotknął mojej brody i podniósł moją głowę, zmuszając mnie do spojrzenia mu w oczy. Patrzył w skupieniu. Jego ogromne źrenice zdradzały emocje, które tłumił w sobie. Przysunął się tak blisko, że dotykał swoim nosem mojego. Wstrzymałam oddech. Widziałam już tylko jego płonące niebieskim płomieniem, migdałowe oczy.

– Nie wytrzymam – wyszeptał.

Jego miękkie usta przylgnęły do moich. Czekał na moją reakcję, jednak byłam niczym sparaliżowana. Poczułam jak powolnie, czubkiem języka zwilża moją dolną wargę. Przeszył mnie przyjemny dreszcz, który pozwolił zniknąć otępieniu. Zaczęłam smakować jego usta, a on, coraz pewniej i namiętniej, wpijał się w moje. Nie przerywając pocałunku, odkręcił się i oparł mnie plecami o pianino. Całowałam go i gładziłam jego włosy, ramiona, plecy, dotykałam jego ciepłej skóry, kiedy on biodrami mocno przypierał mnie do lakierowanego drewna. Ramiona Louisa oplotły mnie z obu stron. Trzymał mnie pewnie w swoich objęciach, gdy czułam, jak pod wpływem jego niekończących się pocałunków i zapachu cytrusowej lawendy, miękną mi nogi. To był zdecydowanie najwspanialszy pocałunek w moim życiu. Całowałam i przygryzałam jego usta, brakowało mi oddechu, a jego wilgotny język był moim tlenem, tonęłam w błogim uczuciu spełnienia, a jedyna myśl, jaka tłukła się w mojej głowie, była o tym, jak zatrzymać ten moment, jak smakować go nieustannie więcej, i więcej. I gdy już niemal zemdlałam ze szczęścia i rozkoszy, on odsunął swoje usta od moich, jednak zaledwie na centymetr.

– Kocham cię, Miley – powiedział, z trudem łapiąc oddech.

– Kocham cię, Lou. – Pod wpływem emocji niemal krzyknęłam. – Boże, tak bardzo cię kocham…

Znów całował moje usta, by po chwili przesunąć swój język, wzdłuż linii mojej szczęki, na szyję i obojczyk. Jego wargi przesuwały się po moim dekolcie, nie omijając ani milimetra skóry. Żeby nie upaść, cały ciężar ciała przeniosłam na pianino. Jego ręce pewnie wsunęły się pod moją bluzkę i zaczęły gładzić moje nagie plecy i brzuch. Wiedziałam, co się za chwilę wydarzy, wiedziałam, że zaraz będziemy się kochać, a ta myśl podniecała mnie i przerażała na raz. Pragnęłam go, chciałam tego. Chciałam pieścić jego ciało, dotykać go, całować, poczuć jego miłość. Mimo to bałam się, cholernie się bałam, zrobić to z Louisem. Przerażała mnie jego perfekcyjność, przerażała mnie myśl, że go zawiodę, ale najbardziej przerażające było nagłe pojawienie się Eleanor w mojej głowie. Nie dość, że miałam uprawiać seks z chłopakiem, który ma dziewczynę, to w dodatku TAKĄ dziewczynę. Każdego dnia sypiał z boginią o ciele modelki, więc jak ja, ze swoimi ułomnościami i krągłościami, miałam się teraz przed nim rozebrać? Nim zdążyłam odpowiedzieć sobie na to pytanie, ciepłe dłonie Louisa pewnym ruchem zdjęły ze mnie bluzkę, która wylądowała na podłodze. Zaraz potem ściągnął koszulkę również z siebie i dalej całował moje ciało. Byłam tak podniecona i tak bardzo go pragnęłam, że zaczęłam dotykać jego obnażonego torsu, badać opuszkami palców każdy jego mięsień, chwytać go, jakbym chciała zatrzymać jakąś część jego tylko dla siebie, a wszystkie lęki i obawy zniknęły w jednej chwili. Byłam tylko ja i on, moja miłość, której pragnęłam jak niczego innego na świecie. Jednak ten stan nie trwał długo. Momentalnie w mojej głowie pojawił się kolejny obraz – Zayn.

– Louis, zaczekaj – powiedziałam, dysząc z emocji. Chciałam się odsunąć, ale kompletnie zapomniałam, że jestem przyparta całym ciałem do pianina, więc jedynie odwróciłam głowę. – Muszę ci coś powiedzieć – dodałam nieco spokojniejszym tonem.

– Nie teraz… – zamruczał i zaczął podgryzać płatek mojego ucha.

– Proszę, to ważne.

Odsunął się o krok wyraźnie niezadowolony.

– Mam się ubrać? – zapytał już z lekkim uśmiechem na ustach.

Nie odpowiedziałam, on również nie wykonał żadnego ruchu. Czekał. Chciałam być wobec niego fair i powiedzieć mu o wszystkim, co zaszło między mną a jego przyjacielem. Nie potrafiłam znaleźć słów, ale w takiej sytuacji obnażona prawda wydała mi się najlepszą i, w zasadzie jedyną, możliwością.

– Spałam z Zaynem – rzuciłam na jednym tchu, wbijając wzrok w podłogę ze wstydu i zażenowania. – Powinieneś wiedzieć.

Louis nadal stał w bezruchu. Czekałam na jego reakcję, ale on jedynie wpatrywał się we mnie tak samo, jak przed chwilą. Nic nie zrobił, nic nie powiedział. Dalej czekał? Nie wiem, ale ja już nie miałam mu nic więcej do powiedzenia.