Rozdział XXV [+18]

Po dłuższej chwili milczenia, która zaczynała być już niezręczna, spuścił wzrok, najwidoczniej szukając tego samego punktu na podłodze, co ja.

– Wiem – rzucił nagle, podniósł głowę i gestem zmusił mnie do zrobienia tego samego. – Wiedziałem, zanim jeszcze wyleczyłaś kaca – dodał raczej z lekkim rozbawieniem niż z pogardą czy oburzeniem.

Piekący wstyd spadł na mnie z taką siłą, jakby wskoczyło mi na plecy drapieżne zwierzę z obnażonymi pazurami. Chciałam zacząć się tłumaczyć, że byłam samotna, po przejściach, nie znałam nikogo, on był dla mnie jedyną możliwością odskoczni, a do tego byłam wstawiona, ale wiedziałam, że to wcale nie polepszy sytuacji i będę tylko bardziej żałosna. Milczałam. Winna.

– Miley, daj spokój. – Wziął mnie w ramiona i położył moją głowę na swoim barku. – Nie oceniam cię i nigdy nie będę. Zresztą, kim ja bym był, gdybym teraz zaczął prawić ci kazania o moralności i szacunku do siebie, kiedy sam właśnie całuję nieswoją kobietę? Nie jestem tym typem. Nikt z nas nie jest idealny. Kocham cię i to się dla mnie liczy, rozumiesz? Chociaż nie będę udawał, że twój… ten… – Zmieszał się, ale doskonale wiedziałam, że szuka odpowiedniego eufemizmu do wyrażenia „dać dupy”. – … to wydarzenie nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. Przede wszystkim byłem zły na Zayna, że tak cię potraktował. Nie chodzi już o sam… akt – słowo „seks” nie przeszło mu przez gardło – tylko o to, jak się tobą natychmiastowo pochwalił, jakbyś była nową grą na plejaka. – Ostatnie słowa wymówił z idealnym naśladownictwem. – Byłem zły i cholernie zazdrosny, przez co, można powiedzieć, byłem nawet wściekły.

Zamilknął na chwilę i delikatnie uniósł w półuśmiechu lewy kącik ust. Podniosłam wzrok i przyglądałam się badawczo jego twarzy. Wciąż w oczach miał jedynie czułość. Bałam się, że bagatelizuje to wszystko, żeby nie zrobić mi przykrości, udaje, że nic się nie stało, kiedy tak naprawdę w środku boli go to, co zrobiłam, ale moje obawy nie znalazły żadnego potwierdzenia w jego spojrzeniu. Dla niego naprawdę liczył się ten moment, ta chwila między nami i to uczucie, które przyciąga nas do siebie nieubłaganie. Kochał mnie. Byłam tego pewna. Kochał mnie najprawdziwszą, czystą miłością i cieszył się, że w końcu mógł mi to wyznać, a ja odwzajemniałam jego uczucia. Tak naprawdę, czego bym nie zrobiła, Louis nigdy mnie nie osądzał, nieważne, czy chodziło o jakieś błahe potknięcia, o moją historię z Samem, czy o to, co zaszło między mną a Zaynem. On słuchał, pocieszał, obserwował. Był magicznym zwierciadłem, które pokazywało lepszą wersję mnie. Przy nim mogłam poczuć się piękna, kochana i dobra. Zawsze, gdy spoglądałam w lustra, widziałam tylko swoje wady – rozczochrane włosy, nadmiar kilogramów, brzydką cerę… Teraz patrzyłam w jego oczy i widziałam siebie, jednak ten obraz nie budził we mnie smutku i rozgoryczenia, a czystą radość i miłość. Louis był lustrem. Lustrem, które nie ma odbić.

– Dzięki za wyrozumiałość – powiedziałam ściszonym głosem, bo nic lepszego nie przyszło mi do głowy.

– Dzięki za miłość – odpowiedział i od razu, nie dając mi nawet szansy na jakąkolwiek odpowiedź, zaczął całować moje usta.

Nie potrzebowałam więcej słów i zapewnień, moje wątpliwości zniknęły bezpowrotnie. Chciałam już tylko jego, nic więcej się nie liczyło. Pod ciężarem ciała Louisa opadłam na pianino, a on, nie chcąc dopuścić do najmniejszego dystansu między nami, chwycił mnie mocno za pośladki, uniósł do góry i usadził na instrumencie. Gładziłam jego miękkie włosy, kiedy bez pośpiechu pozbawiał mnie kolejnych ubrań, a każdy nowo odsłonięty fragment nagiej skóry pieścił delikatnymi pocałunkami. Pochyliłam się do przodu i bez żadnego skrępowania zaczęłam rozpinać rozporek jego jeansów. Nie czułam wstydu, nie czułam winy. Jedyne emocje, jakie wypełniały mnie po brzegi, były czystym szczęściem, radością. To była chwila, na którą czekałam od dawna, jednak nawet nie przypuszczałam, że fizyczny kontakt z mężczyzną może poza pożądaniem i przyjemnością dawać również tak cudowne uczucie spełnienia, zrozumienia, uszczęśliwienia siebie nawzajem, bezpieczeństwa i piękna. Pragnęłam go. Kochałam go. Wiedziałam, że dotykam miłość swojego życia.

Mieliśmy na sobie jedynie bieliznę, gdy Louis klęknął i zaczął czubkiem języka wodzić po wewnętrznej stronie moich ud. Westchnęłam. Machinalnie wyprężyłam swoje ciało jak kotka, dając mu całkowity dostęp do tego, do czego niewątpliwie zmierzał.

– Fanka „Pretty woman”, hm? – wymruczał całując brzeżek moich koronkowych majtek.

Nie odpowiedziałam, a on odpowiedzi wcale nie oczekiwał. Jedną rękę delikatnie wsunął pod moje pośladki i uniósł je lekko do góry, drugą położył między moimi nogami i powolutku, jednym palcem odsunął na bok materiał bielizny. Gdy tylko poczułam jego miękkie usta i wilgotny język, moje ciało naprężyło się niczym porażone prądem. Pieścił mnie, a ja wiłam się z pożądania i rozkoszy na lakierowanym drewnie pianina.

– Może jednak łóżko, co? – Podniósł się i pocałował mnie mocno w usta. Czułam na jego wargach smak mojego podniecenia.

Nie mówiłam nic. Przyciągnęłam go do siebie z całą siłą i zaczęłam pośpiesznie ściągać z jego bioder bawełniane bokserki. Całowałam go jak wariatka, a on nawet w takiej chwili, potrafił uśmiechnąć się do mnie, pokazując mi coś więcej niż swoją nagość – prawdziwą miłość. Gdy byliśmy już całkiem nadzy, wziął mnie w ramiona i wciąż całując, zaniósł do sypialni. Chłodna pościel wydawała się niemal lodowata w porównaniu z temperaturą naszych ciał. Louis przygryzał moje wargi, sutki, całował i dotykał każdego kawałka mojej skóry, a w jego oczach widziałam jedynie zachwyt i upojenie uczuciem. Czułam się piękna. Każda jego pieszczota była bezsłownym wyznaniem miłości, zaufania i pragnienia.

– Kocham cię – szepnął, podniósł się na rękach i spojrzał mi prosto w oczy. – Kocham cię – powtórzył.

Chciałam powiedzieć mu to samo, ale z moich ust wydobył się jedynie odgłos zachłyśnięcia powietrzem. Louis wciąż patrzył mi w oczy i powolnie wszedł we mnie. Kurczowo zacisnęłam ręce na jego ramionach. Nigdy nie czułam niczego bardziej intensywnego od tego uczucia. Chciałam go więcej, chciałam go zawsze, chciałam, żeby był tak blisko, bliżej, i chociaż już był we mnie, przyciskałam go do siebie z taką siłą, jakbyśmy mieli przeniknąć się wzajemnie na wylot.

– Jesteś piękna, jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu spotkałem – szeptał, tracąc oddech i poruszał się we mnie, a moim ciałem wstrząsały silne dreszcze rozkoszy.

– Boże, Lou… – jęknęłam. – Kocham cię, kocham cię… – niemal krzyczałam z ekstazy.

– Jesteś moja, kochanie, nie opuszczę cię, nigdy cię nie opuszczę, już zawsze będziemy razem… – Jego słowa wirowały w gorącym powietrzu, a on wciąż patrzył mi w oczy z najczystszym i najświętszym uczuciem, jakie przytrafiło się tylko nam.

* * *

Gładziłam jego nagi tors z głową złożoną na jego barku. Byłam pijana szczęściem. Louis wpatrywał się w sufit z błogim uśmiechem na ustach i takim ciepłem w oczach, że tym spojrzeniem mógłby ogrzać słońce.

– Która godzina? – zapytał pogodnie, jednak po jego głosie poznałam, że za tym pytaniem kryje się jakaś zasadzka.

– Prawie piąta! – parsknęłam zaskoczona, że jest już ranek. Kochaliśmy się tej nocy niezliczoną ilość razy, a ja, mimo fizycznego zmęczenia, wciąż czułam, że jest mi mało jego ust, dłoni, westchnień, bliskości.

– O, to w sam raz! – Odwrócił się w moją stronę, oparł głowę na łokciu, a drugą rękę wsunął pod kołdrę i zaczął rysować wskazującym palcem linię mojej talii.

– W sam raz na co? – zapytałam podejrzliwie.

W odpowiedzi otrzymałam zawadiacki uśmiech, a jego dłoń powędrowała znacznie niżej.

– Lou, ty mnie wykończysz! – zaśmiałam się. – Trenowałeś kiedyś jakieś sporty, czy co? – Rozbawiona cmoknęłam go w obojczyk.

– Bingo. A żebyś wiedziała. Grałem kiedyś w Doncaster Rovers – odpowiedział całkiem poważnie. – Ale widzę, że ty jednak wolisz książki… – Puścił mi oko, a jego palce zaczęły delikatnie masować odpowiedni punkt między moimi nogami. Wstrzymałam oddech, a Louis uśmiechnął się triumfalnie, jak dziecko, które właśnie wygrało w bierki.

– Ćwiczyłam… kiedyś… jogę… – wydyszałam.

Chciałam jeszcze dodać, że przez wiele lat i tak naprawdę przestałam dopiero, kiedy wyjechałam z Ambleside, ale to nie było odpowiednie miejsce i czas na dzielenie się swoimi sportowymi pasjami. Tym bardziej, że Louis właśnie złapał mnie mocno w pół i jednym, płynnym ruchem posadził okrakiem na swoich biodrach.

– Wciąż cię pragnę, moja seksowna joginko – szepnął i przyciągnął mnie do siebie, ponownie łącząc nasze nagie ciała i serca.

* * *

Obudziło mnie dziwne stukanie. Najpierw delikatne, trzykrotne, potem głośniejsze i coraz bardziej natarczywe, z wieloma uderzeniami. Louis też ocknął się ze snu i od razu usiadł na łóżku. Otworzyłam jedno oko i leniwie przekręciłam się na drugi bok. Myślałam, że tak budzą się jedynie ludzie na reklamach, ale on już stał obok łóżka, zakładając bokserki.

– Miley, wstawaj, proszę – wyszeptał i delikatnie potrząsnął moim ramieniem.

– Która godzina? – Wychyliłam się spod kołdry. – I czemu szepczesz?

Nim zdążył odpowiedzieć na moje pytanie, dobiegł mnie znajomy głos zza drzwi.

– Louis, jesteś tam?

Poderwałam się z łóżka, jakby nagle stanęło w płomieniach. Doskonale rozpoznałam ton głosu Eleanor.

– Fuck, mamy przesrane! – pisnęłam spanikowana. – Nie zdążę się nawet ubrać, a co dopiero doprowadzić do takiego stanu, żebym wyglądała, jakbym przed chwilą tu przyszła!

– Ciszej – upomniał mnie i zaczął pomagać mi zbierać moje, porozrzucane po całym pokoju, części garderoby.

Nagle zadzwoniła komórka Louisa. Gestem nakazał mi milczenie i podał mi moje ubrania. Odebrał i od razu zaczął udawać zaspanego, jakby dźwięk dzwonka wyrwał go ze snu. Nie przypuszczałam, że jest aż tak dobrym aktorem, jego umiejętności zasługiwały na podziw.

– Daj mi sekundkę, już otwieram – rzucił do słuchawki i się rozłączył.

Stałam na środku pokoju ze stertą zwiniętych w kulę ubrań w obu rękach, ale mimo to dałam radę wykonać cichy gest bicia brawa z ironicznym uśmiechem na twarzy.

– Daj spokój – skarcił mnie, ale po chwili sam się uśmiechnął. – Na filmach w takich sytuacjach chowają się do szafy albo pod łóżko. Ja nie mam szafy…

Nie musiał mi dwa razy powtarzać. Nim dokończył zdanie, już zdążyłam upchnąć swoje rzeczy pod łóżko w jego niebieskiej sypialni, w którym jeszcze parę godzin temu uprawialiśmy miłość, a sama położyłam się na brzuchu na ubraniowym kopcu. Teraz pozostało mi tylko czekać i w żaden sposób się nie zdradzić ze swoją obecnością.