Rozdział XI

Od zawsze byłam nadpobudliwa umysłowo do tego stopnia, że czasem sama nie nadążałam za swoimi myślami, ale skąd u mnie to rozchwianie emocjonalne? Dopiero po upływie kilkunastu długich minut dotarło do mnie, co tak naprawdę zrobiłam i jaki cyrk odstawiłam przed biednym, niczemu niewinnym Louisem, który najzwyczajniej w świecie chciał, żebym się przed nim otworzyła. Zrobiło mi się wstyd. Zachowałam się jak rozkapryszone dziecko i niemal już tradycyjnie zrobiłam z siebie idiotkę i pokazałam się od najgorszej strony, której w zasadzie sama nawet nie znałam. Wśród znajomych uchodziłam raczej za osobę opanowaną. Niekontrolowane wybuchy gniewu były zupełnie nie w moim stylu. A może jednak?

Nie pamiętam nawet o czym następnym zdążyłam pomyśleć, jaki wątek, temat, jaka kolejna, zupełnie niezwiązana z niczym myśl zaświtała w mojej głowie, gdy z gigantycznym opóźnieniem, ale za to z równie wielką siłą, dotarło w końcu do mojego mózgu, co Louis do mnie powiedział. I co ja tak właściwie robię.

Staliśmy przy drzwiach, dokładnie w tym miejscu, w którym przyciągnął mnie do siebie odwodząc siłą od wyjścia. Louis wciąż mocno mnie obejmował i silnie przyciskał do swojego torsu. Nie wypuścił mnie ani na sekundę, nawet na chwilę nie zwolnił uścisku. Wydawało mi się przez moment, że uwięził mnie tuż przy swoim ciele już na zawsze. I wcale mi to nie przeszkadzało. Czułam się bezpieczna. Tuliłam się do niego jak małe pisklę, które chce, żeby je przygarnąć pod skrzydełka. Od intensywnej woni lawendy i cytrusów, która wypełniała całe moje płuca przy każdym wdechu, kręciło mi się w głowie. W sumie nie byłam przekonana, czy ten efekt był wynikiem tego mocno bijącego od Louisa, przyjemnego zapachu, czy może samej jego obecności. Bardzo bliskiej obecności. Trwaliśmy w tak ciasnym uścisku, że ktoś, kto obserwowałby nas w tamtej chwili, mógłby sądzić, że z całej siły próbujemy się nawzajem przeniknąć, tak, jakbyśmy wcale nie mieli ciała. Czułam na całym ciele emanujące od męskiej skóry ciepło, a zarazem byłam świadoma, że mój organizm wysyła w drugą stronę nie mniej gorąca. Tak, jakbyśmy oboje byli w stanie wysokiej gorączki, rozpaleni do granic świadomości, że świat realny z gorączkowymi majakami zaczął zlewać się nam w jedną, nierozróżnialną całość. Być może tak było w rzeczywistości, może naprawdę poważnie zachorowaliśmy na tę dłuższą chwilę, a podniesione temperatury naszych ciał w mgnieniu oka osuszyły łzy na moich policzkach.

Ciężko w ogóle zgadywać, jak długo jeszcze tulilibyśmy się do siebie i co by się dalej stało, gdyby nagle w mojej głowie nie pojawiła się kolejna, zupełnie odmienna myśl. Fakt, było mi (nam?) w tamtej chwili cudownie, ale to przytulanie nie miało zbyt wiele wspólnego z przyjacielskim uściskiem na pocieszenie, jakim zazwyczaj obdarowują się ludzie w takich chwilach. To byłoby zupełnie zrozumiałe – krzyczałam, płakałam, on jako dżentelmen miał obowiązek pocieszyć strapioną niewiastę. Ale czym tłumaczyć tę namiętność, która bez wątpienia pulsowała między nami, jak uzasadnić sytuację, która zarezerwowana jest jedynie dla par i kochanków, a mimo to zaistniała między nami? Eleanor. On ma dziewczynę. Przyciskam swój policzek do jego klatki piersiowej. Tak nie można. Ale przecież nie robimy nic złego, nie zrobiliśmy nic takiego… Nie. On ma dziewczynę. Nie mogę.

Gwałtownie otworzyłam oczy jak ktoś, kto właśnie wybudził się ze złego snu. Podniosłam powoli głowę i zza ramienia Louisa spojrzałam na wnętrze pokoju. Mój wzrok mimochodem padł wprost na połyskującą w półmroku srebrną różę leżącą na stole.

- Opowiedz mi o niej – bardziej wykrztusiłam, niż powiedziałam sama dziwiąc się własnemu tonowi głosu, który przypominał błaganie o litość zbolałego, wychłostanego niewolnika ze starożytnych czasów.

- O kim? – Louis odsunął się lekko, żeby widzieć moją twarz.

- Kobiecie, która zgubiła to w twoim samochodzie – powiedziałam już nieco pewniej i wskazałam wzrokiem stół za jego plecami.

- Ech… - westchnął odwracając się w kierunku, który mu wskazałam – To nie tak jak myślisz… - dodał prowadząc mnie w stronę sofy przy stoliku, po czym gestem zaproponował żebym usiadła. Sam przysiadł się tuż obok mnie, tak blisko, że nasze ramiona niemal się stykały.

- Z własnego doświadczenia wiem, że zdanie: To nie tak jak myślisz zazwyczaj oznacza dokładnie to, co myślę – powiedziałam odrobinę za ostrym tonem i nieco za mocno akcentując kluczowe słowo.

Moje rozchwianie emocjonalne tego wieczoru było co najmniej zastanawiające – w przeciągu zaledwie godziny zdążyłam przejść transformację z płaczliwej histeryczki w czułą i spragnioną ciepła ukochaną, a teraz zaczynałam wchodzić w rolę oficera śledczego przesłuchującego dyktatora podejrzanego o zbrodnie przeciwko ludzkości. Aż strach pomyśleć, ile wcieleń mogłabym jeszcze przyjąć do czasu zakończenia tej rozmowy.

- Co tak naprawdę chcesz wiedzieć? – zapytał Louis zrezygnowanym tonem.

- Co łączy cię z właścicielką broszki? – wypaliłam bez zastanowienia w tak profesjonalny sposób, jakbym naprawdę miała za sobą długie lata pracy w jakimś trybunale.

- Nie wiem. To trudne – odpowiedział całkiem poważnie i poczęstował mnie papierosem jednocześnie zapalając swojego.

Trudne? A czy on przed kilkudziesięcioma minutami nie wypytywał mnie z uporem maniaka o rzeczy o wiele mocniej więznące w gardle? Skrzywiłam się z niezadowoleniem, jednak nie powiedziałam nawet słowa. Nie chciałam go dalej przyciskać, czekałam, aż sam zacznie się tłumaczyć. W pewnym sensie był mi to winien.

- Sam zaproponowałem grę w wymianę informacji i póki co jest 1:0 dla ciebie. – Odczytał moje myśli bezbłędnie. – Ale zanim zremisujemy musisz wiedzieć, że nigdy nie zdradziłem Eleanor. Kocham ją i dobrze nam ze sobą. Ona jest idealnym materiałem na towarzyszkę życia – jest piękna, mądra, zabawna… Ma wszystko to, co dokładnie powinna mieć każda kobieta.

Zrobił krótką pauzę, a ja, nie wiem dlaczego, na wspomnienie wielkich, orzechowych oczu poczułam nieprzyjemne, palące uczucie w środku, które miałam ochotę wydrapać ze swojej piersi. Wiedziałam, że każdy człowiek na tej planecie powiedziałby, że najzwyczajniej w świecie zazdrość zżerała mnie od czubka głowy, aż po koniuszki palców u stóp, jednak sama nawet na torturach nie przyznałabym się do tego uczucia. Mimo swoich kompleksów byłam zbyt dumna na zazdroszczenie komukolwiek. A przynajmniej chciałam taka być.

- Właśnie. Ma dokładnie to, co powinna mieć. – Louis zaciągnął się dymem. – Robi to, co powinna robić, mówi to, co powinna powiedzieć…

- Rutyna, co? Kochanka zawsze jest miłą odskocznią od codzienności i przyzwyczajeń. - Mimo usilnych starań delikatnie uśmiechnęłam się samym kącikiem ust. Wiem, że nie powinnam, ale nie potrafiłam opanować tego odruchu. Miałam nadzieję, że Louis tego nie zauważył.

- Nie zdradziłem jej, mówiłem – powiedział to tak przekonująco, że już nie miałam żadnych wątpliwości, co do jego wierności wobec El. – Właścicielka broszki… Ona jest po prostu inna.

- Inna od Eleanor? – Cieszyłam się w duchu, że w końcu dowiem się czegoś o tej kobiecie, dlatego postanowiłam natychmiastowo zadawać pytania w obawie, że Louis za chwilę straci ochotę do zwierzeń.

- Inna w ogóle.

- Jaka? – Nie dawałam za wygraną.

- Niezgrabna, niezdarna, obrażalska, wredna – wyrecytował jednym tchem.

- Masz świetny gust! I wybitny talent do PR-u! – Parsknęłam śmiechem.

Nie wiedziałam, czy sobie ze mnie żartuje, robi mnie w konia dając jednoznacznie do zrozumienia, że nie chce mówić o swojej tajemniczej sympatii, czy może naprawdę darzy uczuciem dziewczynę z takimi „zaletami”.

- Podoba ci się ta róża? – zapytał nagle całkowicie zbijając mnie z tropu.

- Broszki to trochę przeżytek i są dobre dla babć – nie mogłam darować sobie tej uwagi – ale fakt, ta jest wyjątkowo piękna. Wygląda jak żywa. Ma w sobie to coś, co przyciąga.

- Właśnie dlatego kupiłem ją dla niej. Mają te same cechy. I imię. – Uśmiechnął się i poprawił opadające na czoło kosmyki włosów.

- W takim razie powinny być razem. Oddaj to prawowitej właścicielce przy najbliższej okazji. – Uśmiechnęłam się wymuszonym uśmiechem, mimochodem próbując wyobrazić sobie dziewczynę, którą Louis uważał za wyjątkowo piękną i mającą „to coś” w sobie.

Oparłam się całym ciałem o miękkie obicie sofy. Dopiero wtedy poczułam jak bardzo zmęczył mnie ten dzień. Dużo wydarzyło się w bardzo krótkim czasie, mój mózg miał już dość pracy na tak wysokich obrotach, a do tego bolały mnie chyba wszystkie mięśnie, jakie tylko współtworzą ludzki organizm. Nie próbowałam nawet zgadywać która może być godzina – za oknami już dawno błyszczały gwiazdy i prawdopodobnie mniej czasu zostało do świtu, niż upłynęło od zmierzchu. Mimo wszystko paradoksalnie poczułam się lepiej przypominając sobie, że udało mi się wyrzucić z siebie wspomnienia, których sama nie potrafiłam znieść. Oddałam Louisowi swoją bolesną prawdę i, zgodnie z zasadami gry, dostałam szczerość zwrotną, tę, dotyczącą wyjątkowej sympatii Louisa. Ten towar z wymiany nie był dla mnie zbyt miłym prezentem, jednak mimo wszystko mniej uwierającym wewnątrz. Nie miałam już więcej siły, by o tym myśleć. Zamknęłam oczy. Wszystkie myśli zaczęły powolnie ode mnie odpływać, jak piasek delikatnie zabierany przez fale.