Rozdział XVII

Nigdy nie lubiłam jesieni. Jesień mnie również nigdy nie lubiła, więc tak z wzajemnością znielubiłyśmy się obydwie. Co roku miałam wrażenie, że wszystkie siły o tej porze sprzymierzają się przeciwko mnie. Jednak tego pochmurnego i deszczowego października los okazał nieco łaskawości – poza świetną pracą znalazłam również nowe mieszkanie, do którego miałam się lada moment wprowadzić. W sumie ‘znalazłam’ to złe słowo, nie przekłamujmy rzeczywistości – Zayn mi znalazł, a uściślając odstąpił. Ale po kolei, powróćmy do początku.

Książę Harry konsekwentnie do późnych godzin popołudniowych pomagał mi ogarnąć katalogowy burdel w biurze. Był już dawno po pracy, nie miałabym mu za złe, gdyby po prostu wyszedł do domu i zostawił mnie z moim dziełem chaosu, ale uporczywie, katalog po katalogu, porządkował ze mną porozrzucane papiery. W tym samym czasie, gdzieś tam w tym samym mieście, jednak w zupełnie innym świecie i innej rzeczywistości, Louis, po skończonych zajęciach w szkole, prawdopodobnie spożytkował swój wolny czas, który był zarezerwowany dla mnie i Małego Księcia, na palenie papierosów i grę na pianinie w ramach odstresowania. Wieczorem był umówiony na mieście z Eleanor. Minęliśmy się, najzwyczajniej w świecie. Tamtego razu, następnego i wiele kolejnych razów, a może nawet żyć.

Tego piątkowego wieczoru miałam wyjątkowo koszmarny nastrój i gdy tylko zobaczyłam uśmiechniętą (i zarośniętą) twarz Zayna w moich drzwiach, miałam ochotę od razu je zamknąć. Szczerze mówiąc myślałam, że po tym, jak uprawialiśmy seks na podłodze mojej chałupy, nasza relacja zdecydowanie ochłodzi się, a w najgorszym wypadku kompletnie rozpadnie. Nie chciałam, żebyśmy byli „przyjaciółmi”, którzy się pieprzą, tym bardziej nie mogłabym zaangażować się w jakąś głębszą, uczuciową relację i poważny związek. Wobec tego widziałam tylko jedną ścieżkę dalszej znajomości, a była to ścieżka katastroficzna. Cóż, błądzić rzeczą ludzką. Nie mam pojęcia jak daleko sięgają początki sporu o to, czy istnieje przyjaźń damsko-męska czy nie, ale na myśl nasunęło mi się od razu stanowisko głoszące, że kobieta może przyjaźnić się z mężczyzną dopiero wtedy, jak już raz się z nim prześpi. Zawsze się z tego śmiałam, ale w moim przypadku magiczny bon mot znalazł swoje urzeczywistnienie. Nie powtórzyliśmy więcej tej nocy, jednak wiedziałam doskonale, że Zayn nie potraktował tego jako zwykłej przygody nie mającej wpływu na jego uczucia. Nie chciałam łamać mu serca, ale to, że narobiłam mu nadziei, było tak oczywiste, jak śmierć. Widywaliśmy się codziennie. Czasem piliśmy kawę i z sentymentem wspominaliśmy czasy dzieciństwa, czasem paliliśmy jointy i oglądaliśmy pornosy. Nieważne co robiliśmy, zawsze było nam idealnie, mimo że nie byliśmy razem, chociaż bywały chwile, w których on jakby o tym zapominał. Jedną z nich był właśnie ten piątkowy wieczór, gdy stanął w moich drzwiach i na przywitanie poczęstował mnie soczystym całusem.

- Mils, Mils, Mils! Będzie impreza! – Wpadł do mojego domu nie oczekując nawet gestu zaproszenia i, już niemal w locie kładąc nogi na stół, od razu rzucił się na kanapę.

- Mhmm… - odburknęłam jedynie nie zwracając na niego większej uwagi i wróciłam do przegrzebywania kuchennych szafek w nadziei znalezienia czegokolwiek na ból głowy.

- Nie ciekawi cię to ani trochę? No, dawaj, spróbuj zgadnąć.

- Ale co ja mam zgadywać? – Wzruszyłam ramionami. – Rzuć to jaranie, pieprzysz jak potłuczony – wycedziłam przez zęby cholernie zła, że nie znalazłam żadnych tabletek.

- Dobra, wyluzuj, bo dostaniesz okresu. – Zdjął nogi ze stołu i usiadł opierając głowę na łokciach.

Obrazą dla mojej inteligencji i poczucia humoru byłoby ripostowanie tak żenującego i suchego tekstu, więc nawet nie otworzyłam ust. Z niechęcią wstawiłam wodę na kawę.

- Idziemy na parapetówę. Za tydzień – powiedział z, nieco przygaszonym już przez mój grobowy nastrój, entuzjazmem.

- Czyją? – zapytałam z uprzejmości, nie dla informacji.

- Twoją. – Uśmiechnął się i spęczniał z dumy, że w końcu zdobył moje zainteresowanie.

Na kilka sekund zastygłam w bezruchu a łyżka z kawą w mojej ręce zatrzymała się w powietrzu w połowie drogi do filiżanki. Spojrzałam na Zayna z ukosa, żeby upewnić się, czy to nie jakiś żart.

- Kontynuuj… - wymruczałam powoli przywracając ruch mojej ręce.

W odpowiedzi wyjął skręta, przypalił go z błyskiem tryumfu w oczach i podał do mnie. Patrzyłam na żar tlący się między moimi palcami, a Zayn opowiadał mi o wolnym pokoju w mieszkaniu babci Harrego, do którego miał się wprowadzić od połowy października, jednak ze względu na mnie postanowił zostać w akademiku i odstąpić mi lokum. Nawet nie zapytał mnie, czy przejawiam jakiekolwiek chęci zamieszkania w tym miejscu, ale to całkiem zrozumiałe. Nie musiał. Doskonale wiedział, że w mojej sytuacji wyprowadziłabym się nawet do meliny i zamieszkała z ćpunami i dziwkami chorymi na AIDS, aby było tam cieplej niż w mojej starej szopie.

- Będę miał waszą trójkę w jednym miejscu, ale zajebiście, c’nie? – wyrzucił na jednym tchu i, rozpromieniony, objął mnie ramieniem.

Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że od następnego tygodnia miałam mieszkać po sąsiedzku z Louisem, a myśl ta zogniskowała się dziwnym drżeniem w mojej klatce piersiowej, które stopniowo, niczym topniejący, mokry śnieg, spływało w dół do mojego żołądka. Nie widzieliśmy się od miesiąca, jednak wciąż w jakiś dziwny, nienamacalny sposób był koło mnie obecny. Poprzez swój zapach, który każdego dnia towarzyszył mi w pracy, głos w telefonicznej słuchawce, który każdego wieczora bez wyjątku opowiadał mi wydarzenia minionego dnia. Wciąż się mijaliśmy i wciąż się przenikaliśmy na jakiejś niezrozumiałej metafizycznej płaszczyźnie, gdy czuliśmy się wzajemnie i przebywaliśmy ze sobą częściej niż z kimkolwiek innym, mimo że nie miało to żadnego związku z fizycznym byciem obok siebie. Rozmawialiśmy ze sobą. Tęskniliśmy za sobą. Kochaliśmy się z sobą. Nienamacalnie.

- O, kurwa, byłbym zapomniał. – Zayn ściągnął moje myśli z powrotem do chwili obecnej, na starą wersalkę. – Leżał pod twoimi drzwiami, nie zaglądałem, serio, nie wiem, czy to rachunek, czy list od tajemniczego wielbiciela, ale równie dobrze może to być…

Położyłam wskazujący palec na jego ciepłych ustach. Wargi poruszyły się obnażając w szerokim uśmiechu zęby. W przymusowym milczeniu podał mi kopertę. Jednym zamaszystym ruchem rozkleiłam papier i wyciągnęłam ze środka bilecik. Pomarańczowe światło żyrandola tworzyło złote refleksy na lśniącym, kredowym papierze.

Tak też jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień Pański; okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje, jakie jest.

1 Kor 3, 13

- Za-ayn… - zachrypiałam przez zaciśnięte gardło. – Ubieraj się. Wychodzimy stąd.