Rozdział VIII

Zdrowy rozsądek mówił mi jasno i wyraźnie, że nie powinnam się w to wszystko mieszać. Ta sytuacja mnie nie dotyczyła, a roztrząsanie jej było zwykłym wtykaniem nosa w nie swoje sprawy. Cóż mnie obchodzili ci ludzie, których ledwie znałam? Problem polegał właśnie na tym, że obchodzili, chociaż nie powinni. Louis i Eleanor paradoksalnie byli jedynymi osobami na całej planecie, na których w obecnej sytuacji mogłam polegać. Wiedziałam, że żadne z nich nie odmówiłoby mi pomocy w potrzebie – El ze względu na wrodzoną dobroć, Louis ze względu na Bóg wie co, ale udowodnił mi to tamtej nocy w klubie, gdy uratował mi tyłek.

Od wizyty Eleanor minęły dwa dni. Dwa dni, które spędziłam na obracaniu w dłoniach srebrnej różyczki i wyobrażaniu sobie jej właścicielki. To już było całkowicie oczywiste – nie zaznam spokoju, dopóki nie poznam imienia kobiety, która zgubiła tę piękną broszkę. Wiedziałam, że ta myśl będzie mnie męczyła każdego dnia, dlatego postanowiłam nawet nie łudzić się i nie wmawiać sobie, że powinnam zapomnieć, że kiedykolwiek w ogóle widziałam tę różę. Znajdę jej właścicielkę, choćbym miała pójść po nią do piekła. Znajdę ją.

Mówi się, że podjęcie decyzji jest najtrudniejszym krokiem do wykonania. Nic bardziej mylnego. Postanowiłam działać, ale jak? Nigdy nie byłam dobra w wymyślaniu genialnych intryg szpiegowskich, dlatego nawet nie próbowałam pisać kryminałów. Sama nie potrafię sobie wyjaśnić dlaczego tak bardzo zależało mi na tym, żeby poznać kochankę Louisa, ale byłam kompletnie zdeterminowana. Może kierowała mną kobieca ciekawość, może chęć poznania prawdy, może… zazdrość? Najprawdopodobniej wszystko naraz, ale w zupełnie nieznanych mi proporcjach. Nie wiem, co było motorem napędowym, co skłoniło mnie do tak głupiej, nieprzemyślanej i mogącej skończyć się tragedią decyzji, ale najzwyczajniej w świecie wcisnęłam się w nieco przymałe już jeansy, założyłam fioletową bluzę z kapturem i moje ulubione białe adidasy i po kilkudziesięciu minutach marszu już siedziałam wygodnie na siedzeniu autobusu jadącego w kierunku Londynu. Jestem tak genialnym strategiem i detektywem w jednym, jakby spłodził mnie co najmniej Napoleon z Sherlockiem.

Im byłam bliżej Londynu, tym coraz mocniej uświadamiałam sobie kretyński charakter mojego czynu. Działałam totalnie impulsywnie i tak naprawdę sama nie wiedziałam co zamierzam zrobić, czego oczekuję i przede wszystkim po co to robię. Takie małe deja vu z tamtego wieczora, gdy z Zaynem pierwszy raz jechałam do stolicy. Wtedy miałam w głowie podobne myśli, jednak tym razem robiłam to całkowicie sama i w stu procentach na własne życzenie. Zaczęłam tłumaczyć się sama przed sobą. Dużo przeszłam, straciłam najbliższych, przeżyłam traumę i to jest właśnie efekt szoku poprzejściowego. Nie wiem, czy taki stan w ogóle istnieje, ale chciałam wierzyć, że tak i w pełni usprawiedliwia moją głupotę.

Drogę do domu Louisa pamiętałam doskonale, tak jakbym przemierzała ją codziennie od dziecka. Było już późne popołudnie, gdy wysiadłam na przeciwległym przystanku, od tego, z którego jakiś czas temu uciekałam o poranku. Poczułam strach. Podniosłam głowę i spojrzałam przed siebie. Już stąd mogłam bez trudu dostrzec balkon, na którym wtedy paliłam papierosa i postanowiłam czmychnąć cichcem. Czułam się, jakby w moim żołądku ktoś umieścił ogromną żarówkę i wpuścił tam stado nietoperzy, które drażnione światłem szamotały się w popłochu. Z każdym krokiem byłam bliżej jego mieszkania. Z każdym krokiem rósł we mnie strach. Co ja mu właściwie powiem? „Hej, z kim masz romans?” A co jeżeli jest z Eleanor? Nie, nie mogę się wycofać. Gram w to do końca. Choćby nie wiem co miało się wydarzyć, choćbym nie wiem jaką idiotkę miała z siebie zrobić. Poprawiłam włosy, opanowałam drżenie kolan, odpędziłam wszystkie złe myśli i wzięłam głęboki wdech. Przedstawienie czas zacząć, niech się dzieje co chce. Zastukałam do drzwi.

Louis. Jego niebieskie, roześmiane oczy. Stał przede mnie z uśmiechem, jakby grał w jakiejś reklamie, a wszystkie płyny, jakie tylko posiada ludzki organizm, wrzały we mnie. Miał na sobie białą bluzkę w poziome, czarne paski i czerwone spodnie. W ogóle nie był zaskoczony moim przyjazdem, wyglądał, jakby było wręcz na odwrót, jak gdyby na mnie czekał. Gestem zaprosił mnie do środka. Weszłam, a on nie oczekując żadnych wyjaśnień, cieszył się jak dziecko na przyjazd wujka z Ameryki. Byłam totalnie oszołomiona. Nie spodziewałam się takiego przebiegu wydarzeń.

- Wyglądasz, jakbyś weszła do gabinetu dentysty. – ciągle się śmiał – Wyluzuj, dziewczyno. Za pięć minut będę gotowy. – zanim jeszcze skończył zdanie zaczął poprawiać w lustrze i tak idealnie ułożone kosmyki włosów. Wyluzować, tak? Jak pan sobie życzy.

- Powiedziałeś to tak, jakbym przyszła tu zabrać cię na randkę – przybrałam swobodny i wesoły ton głosu – i chyba w zasadzie tak jest, bo pindrzysz się jak baba. – uśmiechnęłam się najsłodziej jak tylko potrafiłam.

Bingo. Louis, jakby nie wierząc własnym uszom, zastygł w bezruchu, odkręcił się przodem do mnie i widząc mój triumfalny wyraz twarzy parsknął śmiechem. Docinka podziałała podwójnie, bo od razu odszedł od lustra i w sekundę, a nie w planowane pięć minut, był gotowy do wyjścia.

- Panienka widzę dzisiaj wyjątkowo agresywna. – zamykał drzwi, a echo niosło jego prześmiewczy ton po całej klatce schodowej – Czyżby ‘te dni’ ? – rozbawiony zeskoczył z kilku ostatnich schodków jak małe dziecko. I jego szczęście, bo dostałby za ten komentarz takiego kuksańca, że chyba by z nich spadł.

- Nie. – ucięłam krótko i posłałam mu spojrzenie zamrażające oceany, bo nic lepszego nie przyszło mi do głowy.

Po chwili szliśmy chodnikiem wzdłuż dość ruchliwej ulicy, a ja czułam, że grunt obsuwa mi się pod nogami. Przyjechałam tu powiedzieć mu, że jest skończonym fiutem, bawi się uczuciami i nie szanuje swojej kobiety, a nie po to, żeby urządzać sobie z nim wesołe spacerki i świetnie się bawić. A przynajmniej z całych sił chciałam wierzyć, że taki był mój cel.

- Gdzie w ogóle idziemy? A właściwie - dokąd zabieram cię na randkę? – ciekawość wzięła nade mną górę. Wkurzał mnie fakt, że to Louis kontroluje sytuację, ale z drugiej strony pozwalałam mu na to, bo umarłabym, gdybym nie dowiedziała się, co on znowu wykombinował.

- Na ring, Maleńka, na ring. – uśmiechnął się tym zawadiackim uśmiechem, który przyprawiał mnie o palpitacje serca.

Jak okazało się kilkanaście minut rozmów o niczym później i kilkaset metrów dalej, wspomnianym ringiem był niewielkich rozmiarów, całkiem przytulny karaoke pub. Gdy weszliśmy do środka akurat jakaś bardzo obfitych kształtów blondynka mordowała piosenkę Bonnie Taylor. Rzadko bywam w takich miejscach (a jeśli już to nie do końca w stanie zupełnej trzeźwości), mimo że lubię śpiewać i nie krępują mnie występy publiczne. Wystrój pubu od pierwszego spojrzenia przywodził na myśl sceny z występami karaoke z amerykańskich komedii, gdzie wszędzie panuje półmrok rozświetlany jedynie przez pomarańczową poświatę, którą rzucają małe lampki poustawiane po jednej sztuce na każdym drewnianym stoliczku, ludzie piją drinki i z elegancją klaszczą, gdy ktoś kłania się na scenie, a kelnerzy we frakach ze srebrnymi tacami w dłoni serwują, czego dusza zapragnie. Jeżeli kiedykolwiek widziałeś w jakimś filmie taki lokal, to możesz poczuć się, jakbyś widział dokładnie ten, w którym byłam z Louisem.

Zajęliśmy stolik niemal na samym środku. Zrobiło mi się głupio, gdy uświadomiłam sobie, że jestem w sportowej bluzie z kapturem i adidasach, ale pocieszyłam się w duchu, że makijaż jak zawsze ratuje mnie z opresji i nie jestem przecież na rozdaniu Oscarów. Mimo wszystko całe to spotkanie, bardzo niebezpiecznie, naprawdę zaczynało wyglądać jak randka. Żeby zepsuć do cna romantyczny klimat i ten dziwny, randkowy nastrój, podobnie jak Louis zamówiłam piwo. Żadna normalna, mająca się ku sobie para, wychodząc razem do lokalu, nie siedziałaby przy dwóch kuflach browaru. W sumie to było trochę idiotyczne – ludzie zamawiają piwo wtedy, kiedy mają na nie ochotę i najzwyczajniej w świecie je piją, ale ja nie zamówiłam tego trunku z ochoty i nie miałam zamiaru pić go tak po prostu, ja zamierzałam pić to piwo w ramach aktu sprzeciwu, potwarzy wymierzonej całemu romantyzmowi tego świata.

Louis, nie czekając na kelnera, wstał i poszedł w kierunku baru. Puszysta blondynka właśnie skończyła swój popisowy numer i kłaniała się na scenie wśród pojedynczych oklasków. Utkwiłam wzrok w jej umalowanych na krwistoczerwony kolor ustach. Miała szminkę rozmazaną na połowę twarzy, co mnie, jako makijażową perfekcjonistkę, raziło tak okropnie, że zgodziłabym się nawet na słuchanie jej wątpliwej jakości popisów wokalnych przez cały dzień, aby tylko to zmyła. W chwili, gdy na scenę weszła drobna kobieta w nieco podeszłym już wieku, Louis usiadł naprzeciwko mnie stawiając mi oszronioną szklankę z piwem przed nosem.

- Nie zapytasz czemu zawdzięczasz moją wizytę? – zapytałam, bo nie mogłam już wytrzymać tych głupich zawodów w ‘kto pierwszy wymięknie’ i zechce wyjaśnienia sytuacji.

- Nie, bo to wiem. – uśmiechnął się ciepło.

- Tak ci się tylko wydaje… - powiedziałam bardziej do siebie, a raczej do seniorki na scenie, w kierunku której odkręciłam twarz, żeby uciec przed spojrzeniem Louisa. Kobieta śpiewała stary przebój Madonny, swoją drogą, całkiem nieźle.

- Zapytałbym raczej, co sprawiło, że poczułaś się aż tak niebezpiecznie, żeby uciekać ode mnie rankiem. – poszerzył uśmiech, ale w jego oczach widać było skupienie i szczere oczekiwanie na odpowiedź. Odpowiedź, której nigdy nie udzieliłam ze względu na to, że najzwyczajniej w świecie jej nie znałam. Udałam, że zdanie wypowiedziane przez Louisa nigdy nie padło i jakby nigdy nic odbiłam piłeczkę pytając:

- Co mi zaśpiewasz? – Ruchem głowy wskazałam na scenę, z której właśnie schodziła staruszka ustępując miejsca bardzo wysokiemu blondynowi.

- Zobaczysz. Po nim. – Louis wyszczerzył wszystkie zęby w ogromnym uśmiechu i pomachał mi plakietką z numerem dwadzieścia osiem.

On naprawdę zamierzał zaśpiewać. Szczęka opadła mi ze zdziwienia, a ten duży dzieciak aż wiercił się na krześle z emocji widząc moją reakcję. Wyglądał jak niesforny maluch, który czeka na tort urodzinowy. Z tego szoku nawet nie zdążyłam zarejestrować, co takiego zaśpiewał blondyn, chyba jakiś nieznany mi utwór, do tego bardzo krótki, więc nie zdążyłam jeszcze całkowicie się otrząsnąć, gdy Louis wbiegł szybko po małych schodkach na scenę. Oczywiście zanim wziął do ręki mikrofon, automatycznie poprawił włosy. Przestawiłam krzesło tak, żeby być cała zwrócona w kierunku sceny, oparłam łokcie o stół i położyłam głowę na dłoniach. Wpatrywałam się w niego i gdy tylko usłyszałam pierwsze nuty melodii, myślałam, że mam jakieś przesłuchy. Nie, to niemożliwe, on tego nie zaśpiewa! Wybuchnęłam tak gromkim śmiechem, że chyba na chwilę zagłuszyłam muzykę. W okamgnieniu miałam na sobie zgorszone i oburzone spojrzenia wszystkich ludzi znajdujących się w pubie, ale nie potrafiłam się opanować i niemal leżąc na stole, płakałam ze śmiechu. Louis również z szerokim uśmiechem na ustach, wykonując dziwne, sceniczne pozy, patrzył prosto na mnie i śpiewał:

You know that it would be untrue
You know that I would be a liar
If I was to say to you
Girl, we couldn't get much higher
Come on baby, light my fire

Był to oczywiście klasyk Doorsów z płyty, którą mu ukradłam. Patrzyliśmy sobie w oczy śmiejąc się do siebie jak psychicznie chorzy. Miał rację, ta scena to był istny ring, a on właśnie zafundował mi nokaut w kilka sekund. Lepiej wykombinować tego nie mógł – odegrał się, zrobił sobie ze mnie jaja, a przy okazji pochwalił się głosem. Śpiewał cholernie dobrze.

Gdy tak patrzyłam prosto w jego błękitne tęczówki, a on uśmiechając się do mnie kończył: Come on baby, light my fire, try to set the night on fire, wtedy właśnie podjęłam decyzję, że chcę tu zostać. Nieważne, co będzie dalej, teraz byłam pewna, że to miasto będzie moim nowym domem, że tu zostanę.

Na pewno. Na zawsze. Zostanę.