Rozdział XVI

Osąd moralny mojej nocy z Zaynem postanowiłam odłożyć na później. Miałam teraz o wiele ważniejsze sprawy na głowie, która, swoją drogą, sprawiała mi taki ból, że momentami miałam ochotę ją odciąć. Nie wypadając z roli, pewnym siebie krokiem przemierzałam długi korytarz siedziby Scent of Style, giganta branży perfumeryjnej, który w błyskawicznym tempie podbił brytyjski rynek stając się londyńskim Chanelem. Kątem oka obserwowałam odbicie swojej sylwetki w przeszklonej ścianie po prawej stronie. Elegancka, ciemnofioletowa spódnica w ołówkowym typie miała pognieciony od autobusowych siedzeń tył, biała koszula z przypiętą srebrną broszką (TĄ broszką) na szczęście wyglądała perfekcyjnie, za to nawet najstaranniejszy makijaż nie był w stanie ukryć efektu całonocnej libacji na mojej twarzy. Mój pierwszy, testowy dzień w pracy zaczynałam na takim kacu, że moja skóra miała odcień bladozielony, a wory pod oczami były tak wielkie, że mogłabym w nie zapakować dziesięć kilo ziemniaków. Do tego, mimo porannej godziny, od wysokich obcasów bolały mnie nogi, w tych cholernych butach każdy krok powodował stukot szpilek o wykładaną płytkami podłogę, który w moich uszach przypominał serię wybuchów min przeciwpiechotnych i powodował, że mój mózg rozpadał się na kilka sekund w jednolitą maź.

Miałam wrażenie, że architekt specjalnie dla mnie, na tę okazję, zaprojektował tak nieskończenie długi korytarz, żeby w sadystyczny sposób dać mi nauczkę za moje pijaństwa. Gdy w końcu dotarłam do samego końca, którym okazały się białe drzwi, w duchu pomodliłam się, żeby tylko za nimi nie było drugiego takiego odcinka. Nacisnęłam klamkę i, ku mojej radości, znalazłam się w przestrzennym holu, gdzie młoda, blond recepcjonistka przeszywała mnie pytającym spojrzeniem. Jednak pierwsze co dostrzegłam to fakt, że podłoga wyłożona była miękkim dywanem. Bóg istniał, ochronił mój mózg przed totalnym zgalaretowacieniem. Dałam jeszcze dwa bezgłośne kroki w przód i głośno odetchnęłam z ulgą.

- W czymś pomóc? – zapytała niepewnie blondynka.

- Ach, tak. – W sekundę ogarnęłam się i przeniosłam swoje przekrwione spojrzenie z miękkiego dywanu na postać z recepcji. – Jestem Miley Vasply, miałam się dzisiaj stawić na pierwszy dzień…

- O dziewiątej? – przerwała mi nieprzyjemnym tonem. – Jest ósma pięćdziesiąt siedem, proszę chwileczkę zaczekać – dodała nie czekając na odpowiedź.

Mówiła z penerską manierą dziewczyny, która dzięki łutowi szczęścia wyrwała się z biedy i dostała niezbyt odpowiedzialną i prestiżową posadę w znanej firmie, co automatycznie w jej rozumowaniu dało jej przyzwolenie na pogardzanie wszystkimi ludźmi. Po tej kilkusekundowej rozmowie zakwalifikowałam ją jako wieśniarę i obdarzyłam tak wrednym i zawistnym spojrzeniem, że od razu spuściła oczy i udała, że szuka czegoś w papierkach na biurku. Mój kac imidż musiał nadać mi szczególnie wrogiego wyrazu.

Nie minęła chwila, gdy w holu rozległo się charakterystyczne ding-dong oznaczające przyjazd winy, która w istocie otworzyła się tuż za moimi plecami. Stanęła przede mną moja nowa przełożona. Była tak potężna, że zza jej barczystych ramion nie widziałam nawet biurka recepcjonistki, a granatowa marynarka w połączeniu ze spódnicą w tym samym kolorze opinały ze wszystkich stron obfite ciało Murzynki. Mocny, niebieski makijaż w połączeniu z ogromnym afro powodowały, że kobieta z jednej strony w swoim wyglądzie miała coś nieokrzesanego, dzikiego i pierwotnego, jednak z drugiej była nader elegancka i dystyngowana. Wyglądała na kogoś, kto nie znosił słów sprzeciwu. Zresztą, biła od niej taka pewność siebie, że wątpię, iż kiedykolwiek ktokolwiek ośmielił się nie zastosować do jej poleceń.

Poczułam się przy niej jak małe dziecko przyłapane na podjadaniu słodyczy. Miałam wrażenie, że w sekundę minęły mi wszystkie kacowe dolegliwości. Stałam w windzie z Barbarą Tray i, niczym skarcony uczniak, bałam się oderwać wzroku od czubków swoich butów. Przerażały mnie jej rozmiary, chód, oschły wyraz twarzy, wszystko. Ta Murzynka cała była jedną, ogromną, chodzącą grozą.

Dojechałyśmy na szóste piętro. Moim oczom ukazał się identyczny, cholernie długi, przeszklony korytarz jak na parterze przy wejściu. Skrzywiłam się. Barbara bez słowa wyszła z windy i zniknęła za drugimi drzwiami po lewej stronie. Nie powiedziała nic, nie wiedziałam, czy oczekuje ode mnie, żebym poszła za nią, czy mam czekać, tańczyć, recytować, iść do diabła. Zostawiła za sobą otwarte na oścież drzwi, więc zaczęłam niepewnie, małymi kroczkami, jak złodziej zakradać się do pokoju. Ledwie przeszłam metr, w progu ukazała się czarna twarz, która miną pełną dezaprobaty dała mi do zrozumienia, że właściwym wyborem było wejście za nią, jednak jest już za późno, oblałam test i teraz granatowa kula czeka zniecierpliwiona z niesmakiem. Niemal podbiegłam do drugich drzwi.

Pokój był tam mały, że Barbara ze swoimi obfitymi kształtami zajmowała prawie całą wolną przestrzeń. Ściany miały kolor seledynowej zieleni, podłogę pokrywał ciemnoszary dywan (uff…). Całe umeblowanie pokoju kończyło się na dużym biurku, na którym stała biurowa lampka i wazon ze sztuczną, żółtą gerberą, obrotowym krześle i dwóch szafach – jednej wielkiej niemal pod sam sufit, z wieloma szufladami, przypominającej te, w których mój ojciec trzymał archiwa parafialne i drugiej, bardzo podobnej, jednak dużo mniejszej i z małymi przegródkami zamiast szuflad. Biurko stało po prawej stronie, przy wielkim oknie, które optycznie powiększało cały pokój i pozwalało spojrzeć na panoramę miasta, po lewej były wspomniane szafki. Skromnie, nad wyraz biurowo, jednak schludnie i komfortowo. Żadnych powodów do narzekań.

- Jak się sprawdzisz, to będzie twój pokój – powiedziała niskim głosem Barbara. – Wiesz, co dokładnie należy do twoich obowiązków? – zapytała jakby od niechcenia.

Nie miałam bladego pojęcia, nikt jeszcze nie zdradził mi żadnych szczegółów mojej pracy, ale najzwyczajniej w świecie bałam się przyznać Barbarze, że przychodzę całkiem w ciemno z jakąś szczątkową wiedzą, że będę opisywać perfumy. Zawahałam się.

- Harry coś wspominał… Ale nic konkretnego… - wymamrotałam niepewnie.

- Wiesz czy nie? – Murzynka odkręciła się twarzą do mnie i spojrzała mi prosto w oczy.

- Nie – rzuciłam krótko i sama zdziwiłam się tonem swojego głosu, który brzmiał cholernie pewnie.

Barbara uśmiechnęła się. Jej twarz w momencie zmieniła się nie do poznania. Wystarczyło, że uniosła do góry kąciki ust i w sekundę ulatywała z niej cała groza i oschłość. Może wcale nie była taka straszna, jak mi się wydawało? Jednym, zamaszystym ruchem skrzyżowała poniżej obfitych piersi swoje pulchne ręce i rzeczowo zaczęła tłumaczyć:

- W dużej szafie są wybrane katalogi sprzed kilku lat. Przy każdym jest karta, na którym jest opis linii zapachowej, data premiery, unikatowy numer i inne dane. Zobacz sobie. – Gestem wskazała duże szuflady.

Otworzyłam pierwszą z brzegu i wyjęłam katalog. Było dokładnie tak, jak powiedziała. Zaczęłam przerzucać strony.

- Jedyne co cię interesuje w katalogu to opisy zapachów. Masz je napisać od nowa. Możesz zacząć od dowolnej kolekcji, to nie ma znaczenia. Nie przerażaj się – dodała widząc moją minę – dzisiaj tylko poprzeglądasz, oswoisz się, powąchasz i wybierzesz zapach, którym chcesz się zająć jako pierwszym. Jak się sprawdzisz, opiszesz pozostałe linie, a jak i to zrobisz dobrze, będziesz miała szansę ubrać w słowa najnowszą kolekcję, która wyjdzie w tym roku. – Poprawiła włosy i tym jednym gestem raz na zawsze rozwiała moje wątpliwości dotyczące tego, czy puszyste kobiety mogą poruszać się z gracją. Barbara była stuprocentową, brytyjską damą, to nie ulegało żadnej wątpliwości. – W szufladzie przy biurku masz laptopa, notatnik i inne przybory, możesz korzystać ze wszystkiego, co tylko będzie ci potrzebne. Jakieś pytania? – zapytała stojąc już jedną nogą za progiem.

- Nie. Wszystko jasne, pani Trey – rzuciłam na jednym oddechu.

- Jak już wybierzesz nad czym będziesz pracować - drugie piętro, pokój dwieście szesnaście, zapisuję co trzeba i jesteś wolna na dziś. – Ledwo skończyła zdanie, już zniknęła w korytarzu, a chwilę później ding-dong windy oznajmiło, że również z piętra.

Zostałam sama z niezliczoną ilością katalogów w jednej szafce i z taką samą liczbą małych, testerowych próbkach perfum w drugiej. Na chybił trafił powyciągałam po jednej książeczce z szuflad, które akurat wpadły mi w oko. W sumie na moim biurku znalazło się dziewięć katalogów. Zaczęłam czytać. Pierwszy, drugi, trzeci… Wszystko zlewało mi się w jedną, nierozróżnialną całość. Odkąd czujne oko Barbary opuściło to pomieszczenie, kac ponownie zaczął dawać mi się we znaki. Co chwilę odbijało mi się jałowcem i alkoholem, mdliło mnie niemiłosiernie i, w kryzysowych momentach, obawiałam się, że zarzygam nowe biurko. Byłam tak niewyspana i zmęczona, że literki układające się w wyrazy zaczęły przypominać mi chińskie znaki. Na rozbudzenie poszłam do szafy po więcej makulatury. Po trzydziestu minutach dziesiątki katalogów walały się po całej podłodze, a pośrodku, siedziałam ja, z nogami skrzyżowanymi po turecku i przerzucałam leniwie strony w poszukiwaniu czegoś, co szczególnie przykułoby moją uwagę.

Nie mam pojęcia ile katalogów zdążyłam przejrzeć, ile z nich naprawdę przeczytać, ale poczułam, że to droga donikąd. Niezwykłe połączenie białego piżma z nutą soczystej pomarańczy bla bla bla, oklepane do porzygu, ekskluzywny zapach ze zmysłową kompozycją bla bla bla. Cisnęłam przed siebie katalogiem. Kartki zaszeleściły w powietrzu i upadły na podłogę w rogu, przy szafie. Westchnęłam. Już miałam zamiar wziąć jakikolwiek zapach i powiedzieć Barbarze, że to mój długo szukany wybranek, gdy nagle do głowy wpadł mi inny pomysł. Mój skacowany mózg nie działał na zbyt wysokich obrotach, ba, on ledwo zipał z niewyspania i wyniszczenia alkoholem, dlatego dopiero teraz pomyślałam o tym, żeby zabrać się za tę pracę od drugiej strony. Usiadłam przy szafce z próbkami perfum i zaczęłam po kolei odkręcać testery i wąchać zapachy.

Zdążyłam powąchać zaledwie dwie półki, gdy w pokoju zrobił się już taki zaduch, że w połączeniu z moim opłakanym stanem to był jakiś cud, że nie zwymiotowałam na podłogę. Otworzyłam okno na oścież. Tego dnia nie było zbyt ciepło, ale to nawet wpłynęło na moją korzyść, chłodne powietrze orzeźwiło mnie nieco i przywróciło resztki świadomości. Spojrzałam na rozpościerające się na horyzoncie ulice Londynu. Wtem ktoś zapukał do drzwi. Ze strachu o mały włos nie wyskoczyłam przez okno. Szybko wszystko pozamykałam i już miałam powiedzieć proszę, gdy nagle ugryzłam się w język. Po całej podłodze, dosłownie wszędzie, walały się buteleczki z perfumami, kartki i katalogi. Ładna wizytówka, panno Vasply. Miałam zamiar udać, że mnie nie ma, wyszłam siku, popełniłam samobójstwo skacząc z okna, nieważne, nikt nie mógł zobaczyć tego arcysyfu. Pukanie rozległo się po raz drugi. Zgodnie z planem nie odpowiedziałam i niemal wstrzymałam oddech, jakby naprawdę ktoś mógł usłyszeć go przez drzwi. Już miałam odetchnąć z ulgą i poczuciem tryumfu, gdy nagle ktoś nacisnął na klamkę. Wzięłam głęboki wdech, automatycznie szukając w myślach jakiejś ratującej honor wymówki.

- Myślałem, że śpisz – powiedział Mały Książę w ogóle nie zwracając uwagi na bałagan.

Wyglądał niemal zupełnie tak samo, jak w dniu, gdy odwoził mnie do domu i zaproponował pracę. Miał na sobie wiśniową koszulę, czarne spodnie, bijący po oczach, złoty zegarek, loki ułożył na brylantynę.

- Dlaczego miałabym spać? – zachrypiałam, gdyż ze strachu przed wpadką z syfem na podłodze ścisnęło mi się gardło.

Książę uśmiechnął się wymownie i dopiero wtedy załapałam, że mój głos zabrzmiał jak u ostatniego, przepitego menela.

- Nocny wysiłek fizyczny może zaburzyć dzień. Wybrałaś zapach? – zapytał, jakby pierwsza uwaga nigdy nie padła.

Uniosłam do góry jedną brew. Jego komentarz totalnie zbił mnie z tropu. Liczyłam się z tym, że Zayn jest plotkarzem i mogę przez jego niewyparzony pysk mieć problemy, ale żeby do tego stopnia? Niemożliwe, nie mógł wiedzieć. Pewnie strzelił w ciemno, że byłam w klubie. Mam już urojenia. Taniec, Miley, taniec, myśl.

- Emm… Nie. Chcesz mi pomóc? – pytałam ze szczerą nadzieją w głosie.

- Dobrze. – Kiwnął głową i bez zbędnego komentarza zaczął szukać odpowiedniej buteleczki w mniejszej szafce. – Proszę. - Podał mi tester. Znalezienie zapachu zajęło mu jakieś trzy minuty.

Powąchałam i… Zamarłam. Poczułam jakieś dziwne ukłucie w środku i z wrażenia oparłam się o biurko. Woń lawendy i cytrusów bardzo szybko rozniosła się w powietrzu.

- Louis… - szepnęłam niezamierzenie i gdy tylko do mnie dotarło, że powiedziałam to na głos, zrobiło mi się głupio.

- Właśnie kończy ostatnią lekcję, podstawówka jest po drodze. Znajdź katalog do zapachu i wychodzimy stąd – rzucił z lekkim uśmiechem na ustach, ale mówił całkiem poważnie.

A więc to tak. Matematyk Louis uczył w szkole, dlatego miał wakacje. Że też wcześniej na to nie wpadłam.

- Dobra, gdzie jest katalog do tego? – zapytałam przystając na propozycje.

Wszystko było lepsze niż tkwienie bezsensownie w tej stercie papieru. Poza tym w głębi serca poczułam, że chcę zobaczyć Louisa. Powietrze przesiąkło jego zapachem. Nie, ja nie chciałam go zobaczyć, ja po prostu musiałam to zrobić. Nawet nie przypuszczałam, że tak za nim tęsknię.

- To jest półka 345/009, numer 123920. Katalogi i perfumy ułożone są dokładnie w tej samej kolejności.

- Emmm… Harry…? – Wymownie spojrzałam na masę katalogów porozrzucanych po całym pokoju.

- No tak. Przejebane. – Oparł się łokciem o szafkę. – Ale dobra, pomogę ci, chodź.