Rozdział XVIII

Pojechaliśmy pierwszym nocnym autobusem do Londynu. Moja przeprowadzka nastąpiła szybciej, niż komukolwiek mogłoby się wydawać. Szczęście w nieszczęściu, że po pożarze nie zdążyłam jeszcze nakupić zbyt wielu rzeczy, więc spakowałam wszystko, co posiadałam, dosłownie w pół godziny. Smutne, ale praktyczne.

Było zbyt późno, żeby nachodzić Harrego i jego babcię, zbyt niezręcznie, by spać u Louisa, gdy noce spędza z El, zbyt nielegalne, by nocować z Zaynem w jego pokoju w akademiku. Z trzech, złych opcji, którąś musieliśmy wybrać, więc bez chwili zawahania, jednogłośnie wskazaliśmy złamanie normy formalnej, nie etycznej. Pozostało nam wykombinować plan, dzięki któremu przetransportowałabym się do akademika, uchodząc uwadze portiera. Z moją sprawnością fizyczną opcje wspinaczki po rynnie, czy piorunochronie, odpadały z miejsca. Zayn mieszkał na pierwszym piętrze, ale i tak byłam pewna, że ta próba zakończyłaby się, delikatnie mówiąc, źle. Mimo to nie ustępował i próbował przekonać mnie do spektakularnej opcji.

- Mils, no daj spokój, tam jest nisko! – wrzeszczał na cały autobus.

- Oj, zamknij się, ludzie patrzą, wiochę robisz – parsknęłam.

- Olej to. Ej, ale serio ci mówię, dasz radę, wszyscy tak robią i nikt się nigdy… – zamyślił się – no, może parę razy, ale nieważne, mówię ci, nie zjebiesz się, a nawet jakby, to tam jest nisko i…

W sekundę, gwałtownie odkręciłam się i jednym, niemal brutalnym ruchem przytknęłam swoje usta do jego ust. Podziałało. Zamilkł. Pocałował mnie powolnie, jednak bardzo ciepło i namiętnie. Po mojej skórze przeszedł przyjemny dreszcz. Resztę drogi spędziliśmy w milczeniu.

Niestety żaden, alternatywny do wspinaczki, plan nie przyszedł mi do głowy. Gdy już staliśmy na parkingu pod akademikiem, wymyśliliśmy mały kompromis. W przedostaniu mnie na pierwsze piętro miał nam pomóc kolega, który mieszkał na parterze, tuż pod pokojem Zayna. Misja wyglądała następująco:

Staję pod oknem pokoju studenta filozofii Liama, wyciągam ręce do góry, on mnie łapie i wciąga do siebie.


Brzmi równie strasznie, co kusząco. Żeby brzmiało jedynie kusząco, mój towarzysz niedoli wyciągnął z kieszeni ostatniego skręta.

- Na lepszą równowagę. – Puścił do mnie oczko i zaczął prowadzić mnie za rękę na tyły budynku.

Zaraz za rogiem zniknęły ostatnie smugi światła parkingowych latarni. Zapadła kompletna ciemność. Ostrożnie stawiałam kroki, podążając instynktownie za Zaynem. W ciszy słyszałam, jak błoto międli się pod moimi nogami, czułam zapach wilgotnej ziemi i gnijącej trawy. Była połowa października, nic w tym nadzwyczajnego. Marihuanowy papieros zaczynał działać – nie myślałam kompletnie o tym, że za chwilę będę musiała wspinać się po oknach jak zawodowy kaskader, a jedynie o tym, co pomyśli sobie ten nieznany mi chłopak, gdy zobaczy mnie po raz pierwszy w życiu w tak okropnie ubłoconych butach. Na moje nieszczęście miałam na sobie akurat beżowe botki. Zapewne wyglądały już jak gumowce rolnika po wyjściu z obory.

Dotarliśmy na miejsce. Okno nad naszymi głowami skrzypnęło donośnie i otworzyło się na oścież oświetlając nieco teren dookoła.

- Cześć – przywitał się chłopak, który odsuwał właśnie firanki. – Gotowa na wejście? – zwrócił się do mnie i, mimo że przez jasne światło padające zza jego pleców nie widziałam kompletnie twarzy, a jedynie zarys sylwetki, poczułam, że się uśmiecha. Miał niski, radiowy, przyjemny ton głosu.

- Emmm… Powiedzmy… - wybąkałam nieco zmieszana całą sytuacją.

- Dobra. – Zayn zatarł ręce. – To ja wracam, wnoszę na górę twoją walizkę i zaraz staję tu w oknie. Nie próbujcie nawet zaczynać beze mnie, bo, bez kitu, będzie źle – rzucił groźbę, jednak śmiał się przy tym jak dziecko. Chociaż nie, to złe porównanie. Dzieci nie chodzą zjarane.

Zrobiło się nieco niezręcznie. Stałam pod oknem Liama, a on, gdzieś nad moją głową, korzystając z okazji, zapalił papierosa. Milczeliśmy, bo, w sumie, o czym w takiej sytuacji rozmawiać? Na szczęście, ledwie chłopak zdążył wyrzucić niedopałek, usłyszałam odgłos otwierającego się na pierwszym piętrze okna.

- No, to do dzieła! Dajesz, Mils, stań zaraz pod parapetem, żeby Liam mógł cię łatwiej złapać – krzyczał z góry Zayn, śmiejąc się jak popaprany. Cała sytuacja wyraźnie go bawiła.

Zgodnie z prośbą stanęłam tuż przy ścianie. Kolega z parteru wychylił się z okna i w końcu mogłam zobaczyć jego twarz. Nawet przystojny, ale wyglądał na dużo starszego, niż był w rzeczywistości. I nieskorego do wygłupów.

- Dobrze, to teraz śmiało, ręce do góry, a ja cię wciągnę – powiedział z przyjaznym uśmiechem na ustach.

- Postaram się… - wymamrotałam, wyciągając ramiona w jego kierunku.

W tym momencie rozległa się nad moją głową salwa śmiechu Zayna. Rżał tak, że z trudem łapał oddech. Po kilku zapowietrzeniach zaczęłam obawiać się o jego życie. Nie wiedziałam, co znowu go tak bawi, ale uniosłam głowę do góry i zrozumiałam. Mimo wyciągniętych ramion i tak byłam za niska, żeby Liam mógł mnie złapać. Cóż, sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu bywa przekleństwem.

- Zayn, przestań rżeć! – wrzasnęłam nieco poirytowana całą sytuacją, która coraz bardziej, zamiast niecnego wślizgnięcia się do środka rodem z filmów kryminalnych, przypominała cyrk. Na domiar złego od błota przemokły mi buty i zaczynało robić mi się naprawdę zimno.

- Dobra, sorka. Zejdę na dół i wam pomogę – odpowiedział jak skarcony dzieciak.

To, co działo się dalej, nie przyśniłoby mi się nawet w najgorszym koszmarze. Zayn trzymał za nogi Liama, który połową ciała zwiesił się z okna, żeby dosięgnąć moich rąk. Poczułam pewny chwyt ciepłej, męskiej dłoni. Jednak chyba moi kompani zapomnieli, że nie ważę dziesięciu kilo i nie jestem przedmiotem, który tak łatwo można podnieść i po prostu wciągnąć. Musiałam odkręcić się przodem do ściany i wdrapywać się po niej nogami, podczas gdy jednocześnie wpół wiszący Liam podciągał mnie do góry. Ku sprzysiężeniu wszystkich nieczystych sił tego świata przeciwko mnie, ściana okazała się być śliska od wilgoci i moje buty ześlizgiwały się po niej jak po tafli lustra. Ale w końcu jestem Vasply, nie mogłam poddać się tak łatwo. Po pierwszej próbie, która zakończyła się kompletnym fiaskiem, postanowiłam mocniej i szybciej odpychać się od ściany nogami, żeby Liam mógł szybciej i energiczniej wciągnąć mnie za jednym zamachem. Pełna werwy i gotowa do boju zaatakowałam ścianę i… usłyszałam jedynie srogie chlupnięcie i gradobicie śmiechu.

Okazało się, że Liam nie był przygotowany na moją energiczną taktykę wchodzenia, bo nawet nie przyszło mi do głowy, żeby go o tym uprzedzić i, gdy tylko jak narwaniec zaczęłam napierać nogami na śliską powierzchnię, ciężarem swojego ciała wyszarpnęłam się z jego uścisku i błyskawicznie plusnęłam tyłkiem prosto w rozmiędlone błoto. W pierwszej sekundzie miałam ochotę cisnąć wiązankę najgorszych przekleństw, jakie tylko zna świat, po czym zapaść się pod ziemię ze wstydu, ale gdy usłyszałam melodyjny śmiech Liama i szlochanie Zayna, który popłakał się ze śmiechu, nie wytrzymałam i sama zaczęłam śmiać się ze swojego wyczynu.

Udało mi się wejść za czwartą próbą, jednak przy ostatnim odepchnięciu od ściany ześliznął mi się z nogi prawy but i poleciał za okno w mrok. Ostre światło poraziło mnie w oczy. Stałam na środku małego pokoju w jednym bucie, drugi, który jeszcze mi został, był jedną, wielką, błotną masą, jak zresztą ja cała.

- Liam, miło mi. – Chłopak z szerokim uśmiechem na twarzy wyciągnął do mnie rękę.

- Potwór z Bagien, mnie również – odpowiedziałam, nie kryjąc rozbawienia.

Zayn zabrał mnie do swojego pokoju, Liam, z męczeńskim poświęceniem, poszedł szukać mojego buta. Gdy wrócił, siedziałam już z kubkiem gorącej czekolady w dłoniach mając na sobie ubrania Zayna - szorty w granatowo-białe paski i biały T-shirt.

- Prawda, że wygląda uroczo? – Zayn pytał Liama, jednak patrzył prosto na mnie, uśmiechając się troskliwie.

- Fakt. Powinieneś zbierać na pierścionek – odpowiedział brunet z pełną powagą w głosie.

Byłam tak wyczerpana pakowaniem, podróżą, wspinaczkami, że powieki odmawiały mi posłuszeństwa i opadały mimo woli. Odstawiłam kubek i oparłam głowę na ramieniu Zayna.

- Nie pal z nią więcej jonitów – usłyszałam gdzieś w oddali i odpłynęłam w błogi, upragniony sen.