Rozdział VI

Biorąc pod uwagę moją permanentną, nocną bezsenność, przespanie na zakurzonej kanapie większości dnia oraz fakt leżenia w pokoju gościnnym poznanego przed kilkoma godzinami chłopaka, oszacowałam, że szanse uśnięcia, pomimo świtu, wynosiły jakieś pół procenta. Gdybym tak jeszcze dodała do listy czynników niesprzyjających snowi brak czegokolwiek do demakijażu i ponownego umalowania, szczotki do włosów, piżamy, czy choćby jakiegokolwiek ubrania, w którym można by spać, po czym wyobraziła sobie siebie po wstaniu z łóżka: rozczochraną, rozmazaną, wymiętoszoną… O nie. Pomyliłam się. Szanse na sen były równe zeru.

Prawdopodobnie od jakichś dwudziestu minut Louis słodko spał w niebieskim pokoju. W gruncie rzeczy ryzykował być może nawet więcej ode mnie – mogłam okazać się złodziejką i ukraść, co tylko się dało, a potem zniknąć bezszelestnie, albo udusić go we śnie, czy spowodować inną tragedię. Jednak zaufał mi. Może w ten sposób, dając mi kredyt zaufania, chciał pokazać, że w przeciwieństwie do swojego przyjaciela Zayna, na nim mogłam polegać? Chyba poniosła mnie fantazja, po prostu mi pomógł.

Przerwałam swoje prowadzące donikąd rozmyślania, wstałam z łóżka i zaczęłam po raz kolejny przyglądać się albumom muzycznym dookoła. To wszystko wydawało mi się takie nierealne, jakbym nagle pojawiła się w środku toku akcji jakiegoś serialu czy powieści. Mieliście kiedyś takie wrażenie? Coś jakby wasze życie nagle zamieniło się w film, było takie nierzeczywiste… Dopadło mnie bardzo dziwne uczucie, że śnię, że już niedługo obudzę się z powrotem w moim domu, który nigdy nie spłonął i zbiegnę szybko po schodach do holu, gdzie będzie czekał na mnie Sam, i zabierze mnie na śniadanie do naleśnikarni, że idealną Eleanor wytworzyła moja wyobraźnia, jako dziewczynę, którą chciałabym być, że Louis to mój azyl, poczucie bezpieczeństwa… Chyba naprawdę zwariowałam. Otworzyłam drzwi prowadzące na taras i podmuch chłodnego powietrza przywrócił moje myśli na odpowiednie tory. Poczułam zimno, które było bardzo realne i powoli ponownie zaczęłam wierzyć we wszystko, co mnie spotkało, chociaż obawiałam się, że gdy wrócę do swojej szarej rzeczywistości, to dziwne uczucie powróci. Wtedy wpadł mi do głowy kompletnie wariacki pomysł. Niemal podbiegłam do wieży hi-fi i w takim pośpiechu, jakby właśnie nastąpiła natychmiastowa ewakuacja budynku, zabrałam płytę, która była w środku, zanim Louis włożył tam Janis, żeby się ze mnie ponabijać. W rękach trzymałam debiutancki krążek The Doors. Najszybciej jak tylko się dało, w obawie, żebym się nie rozmyśliła, kiedy przypadkiem dotrze do mojej świadomości, co robię i jak bardzo jest to głupie, schowałam znalezisko na samo dno mojej torebki i od razu zaczęłam się śmiać sama z siebie. Nieuzasadniony wybuch śmiechu – tak, zwariowałam to pewne. Jeszcze bardziej zachciało mi się śmiać, kiedy pomyślałam sobie, że jednak Louis nie powinien ufać obcym, bo naprawdę przygarnął pod swój dach złodziejkę. Oczywiste było, że nie jestem aż tak wielką fanką Doorsów, żeby kraść ich albumy, chciałam mieć po prostu coś, co należało do niego, coś co lubił, czego dotykał, coś, co przypomniałoby mi, że kiedyś spędziłam szalony wieczór z tak niezwykłym chłopakiem, że on gdzieś tam jest, żyje, gra na pianinie i za każdym razem, gdy chce posłuchać jednej ze swoich ulubionych płyt, przypomina mu się mała, czarnowłosa dziewczyna w łososiowej sukience. To miała być pamiątka dla nas obojga. Nie wierzyłam, że jeszcze kiedykolwiek zobaczę Louisa.

Balkon, na którym paliłam papierosa był malutki, ale w zupełności mi to nie przeszkadzało. Często podczas wielu nieprzespanych nocy, gdy już zaczynało się rozjaśniać, uwielbiałam otworzyć na oścież okno w pokoju i wdychać rześkie, poranne powietrze. Ten dziwny rytuał sprawiał, że czułam się wolna i miałam ochotę wybiec z domu na bosaka i w piżamie, i pędzić przed siebie, nieważne dokąd, nie chodziło o cel, lecz o samą podróż. Podobne uczucie ogarnęło mnie w tej chwili, na tym balkonie, z tą różnicą, że było już zupełnie jasno, a wybiec z tego mieszkania wręcz wypadało. Oparłam się o barierkę, zaciągnęłam papierosem i dopiero teraz, kątem oka, dostrzegłam przystanek autobusowy tuż obok sąsiedniego budynku. Wiedziałam już, co mam zrobić, ale gdzieś tam, głęboko w środku, czułam, że tak naprawdę tego nie chcę. I przyznaję, nie chciałam, nawet bardzo mocno nie chciałam, jednak to było jedyne sensowne rozwiązanie całej tej sytuacji. Miałam jedynie nadzieję, że Louis wybaczy mi tę płytę i nie utkwię w jego pamięci jako złodziejka. Zaciągnęłam u niego dług wdzięczności, okradłam go, a teraz, zarzucając torebkę na ramię, ulatniałam się z jego życia raz na zawsze bez żadnego pożegnania. Czułam się jak ostatnia, niewdzięczna suka, tym bardziej, że zdążyłam, go już polubić, ale coś mówiło mi, że nie mam innej drogi, że muszę wyjść i żyć dalej, jakby mnie tu nigdy nie było. Powoli, na palcach, starając się z całych sił, żeby nie spowodować nawet najcichszego dźwięku, weszłam do salonu. Zaczęłam podchodzić do drzwi wyjściowych skradając się jak złodziej, którym w sensie ścisłym nawet byłam, ale gdy już miałam chwycić za klamkę i wybiec na schody, znikąd ogarnęła mnie tak ogromna niepewność, że wstrzymałam oddech. Miałam chęć zachować się jak aktorka z hollywoodzkiego filmu - po cichutku wślizgnąć się do pokoju Louisa i delikatnie ucałować go na pożegnanie w czółko, o czym oczywiście nigdy by się nie dowiedział, ale za to zyskałabym romantyczne wspomnienie tej chwili. Jednak gdyby okazało się, że ma lekki sen, albo, o zgrozo, w ogóle nie śpi, wyszłabym z tego mieszkania, ale chyba oknem, żeby zaoszczędzić sobie dalszych kompromitacji. Hollywoodzkie pożegnania postanowiłam zostawić aktorom, ale mimo wszystko nie potrafiłam tak po prostu ulotnić się na dobre. Niewiele myśląc i zapominając o przesadnej ostrożności, wygrzebałam z torebki notatnik i długopis z czerwonym wkładem, rozejrzałam się po pokoju, podbiegłam małymi kroczkami do pianina i szybko, ale staranie zaczęłam kreślić litery. W pośpiechu nie potrafiłam wysilić się na nic porywającego i twórczego, ale zdecydowanie lepszym wyjściem było zostawienie kilku prostych słów na papierze i zmycie się stąd czym prędzej, niż zostanie przyłapanym na wymyślaniu górnolotnych poezji czy patetycznych mów. Rozejrzałam się ostatni raz dookoła, wzięłam głęboki wdech, po czym bez sekundy zawahania, pewnym krokiem wyszłam na klatkę schodową i wybiegłam szybko z budynku. Zmrużyłam oczy. Słońce już całkowicie wzeszło, ale to nie było w ogóle istotne, ważne, że moja ucieczka przebiegła bez szwanku. Udało mi się, wyszłam całkowicie niepostrzeżenie.

Kilka minut później stałam już na przystanku, a jedynym świadectwem mojej obecności w mieszkaniu Louisa była mała karteczka leżąca na klawiaturze pianina.

* * *

W dzieciństwie najbardziej lubiłam zabawę w chowanego i, nieskromnie, ale szczerze mówiąc, byłam w niej niedościgniona – wystarczyła mi chwilka, by znaleźć odpowiednie miejsce, gdzie nikt mnie nie szukał. Byłam w tym tak dobra, że wręcz słynęłam ze swojej cudownej umiejętności przepadania bez śladu w jednym momencie. Są pewne nawyki, z których nigdy się nie wyrasta. Tak samo, jak niepostrzeżenie zniknęłam z mieszkania Louisa, opuściłam swoje rodzinne miasto. Ze wszystkich ludzi, którzy mnie znali, o tym, że w ogóle wyjeżdżam i gdzie, wiedział jedynie Sam, ale tylko z tego powodu, że ta wiedza była mu całkowicie obojętna. Jak zresztą cała ja. Poza tym nietypowa zdolność do przepadania bez śladu parę dni przed moim ostatecznym zniknięciem z miasta uratowała mi życie, ale o tym opowiem kiedy indziej.

Louis nie miał racji – Zayn nie przyszedł przepraszać następnego dnia. Kolejnego też nie. I wiele następnych podobnie. Nie to, żebym jakoś szczególnie rozpaczała z tego powodu, co to, to nie, ale miałam cichą nadzieję, że może jednak naprawdę mnie polubił, a jedynie jego nietrzeźwy stan spowodował tę głupią sytuację. Chciałam, żeby zjawił się z przeprosinami tylko po to, żeby udowodnić samej sobie, że mnie polubił i właśnie dlatego chciał, żebym towarzyszyła mu na imprezie i nie chodziło wcale o seks. Niestety nic takiego się nie stało. Musiałam w końcu porzucić nadzieję i bez głupich złudzeń przyznać, że chciał mnie jedynie przelecieć. To była smutna prawda, ale szybko zdążyłam o niej zapomnieć.

Doprowadzenie do porządku szopo-ruiny, w której przyszło mi mieszkać, zajęło kilka dni. Z jednej strony miałam już dość sprzątania, zamiatania, szorowania i wszelakich innych czynności, które miały spowodować, że to siedlisko termitów zacznie przypominać dom, ale z drugiej przynajmniej miałam jakieś zajęcie, które pozwoliło mi oderwać się od nieprzyjemnych myśli. Do tego temperatura powietrza nieco spadła, przemieniając uporczywą spiekotę w przyjemne, ciepłe lato. Pogoda była wprost fantastyczna, więc w chwilach odpoczynku od sprzątania zwiedzałam okolice, chodziłam na długie spacery i robiłam zakupy w sklepie położonym najdalej od tego, w którym pracował Zayn. Przez te kilka dni zdążyłam polubić tę wieś, mimo iż była zupełnie inna niż te położone niedaleko mojej rodzinnej miejscowości. A może właśnie dlatego? Tutaj można było niemal wyczuć w powietrzu przyjazną atmosferę niczym z baśni i ludowych legend. Mieszkańcy byli niezwykle sympatyczni i chociaż nie należałam do ich społeczności, uśmiechali się na mój widok i ze szczerą serdecznością życzyli mi miłego dnia. Miałam wrażenie, że czas zaczął płynąć w zwolnionym tempie. Jednak sielankowy nastrój tych kilku dni nie pomógł mi pozbyć się z głowy jednego obrazu, który wciąż miałam przed oczami. Louis. Louis ze swoimi perfekcyjnie niesfornymi kosmykami włosów, którego duże, niebieskie tęczówki pożerają mnie z rozbawieniem.